Feelgood door een man; gemiste kans

Marc Levy (1961) is een van de meest bekende romantische boekenschrijvers ter wereld. Omdat hij een man is en romantische fictie schrijft, is hij net als Nicholas Sparks uniek in het genre. In P.S. uit Parijs keert de Fransman terug naar zijn thuisland; het land dat hij inmiddels heeft verlaten om met zijn gezin in New York te wonen.

Pauls leven stelt niks voor. Als hij er op een dag echt klaar mee is, besluit hij naar Parijs te vertrekken om een boek te schrijven. Jaren later staat het huwelijk van filmactrice Mia op springen; haar man is een echte vreemdganger. Wanneer Paul en Mia elkaar ontmoeten op het prachtige en sfeervolle Montmartre in Parijs, besluiten ze alleen vrienden te zijn.

P.S. uit Parijs is geschreven vanuit de hij- en zij-vorm en daarmee creëert de auteur meteen wat afstand. In het begin lukt het Paul en Mia dan ook moeilijk om echt bij je binnen te komen. Je leest het verhaal en volgt wat zij meemaken, maar het voelt niet alsof je erbij aanwezig bent. Dat zorgt ervoor dat je niet helemaal in het verhaal komt en het dus vrij makkelijk aan de kant kan leggen. Soms is het verhaal wat chaotisch. Door in het heden te vertellen, vervolgens een paar pagina’s over het verleden te lezen en weer terug te keren naar het heden, kan verwarring ontstaan. Af en toe denk je echt even: huh? Maar dan weet je het weer, er was dat en dat aan de hand. Toch ben je even uit het verhaal getrokken door de onduidelijkheid en dat is jammer.

Dat gezegd hebbende is P.S. uit Parijs wél een fijne roman om bij weg te dromen. Levy weet Parijs gedetailleerd te beschrijven en kenners verplaatsen zich precies door de stad van de liefde. De trekpleisters mogen natuurlijk in het boek niet ontbreken, maar voor de lezers die dieper Parijs in willen is het geweldig om op Place du Tetre en in Parc du Luxembourg en de Tuillerieën te zijn.

De dialogen tussen Mia en Paul zijn snel en filmisch. Ze praten tegen elkaar, langs elkaar heen en vormen toch een geheel. Dit is kenmerkend voor Levy’s schrijfstijl, zo blijkt in dit boek. Chaotisch, licht poëtisch en verwarrend. Toch is het verhaal tussen de catchy regels door te volgen. Een verhaal dat lange tijd niet veel diepgang heeft, maar wel vermakelijk is. De rol van een aantal personages is volledig onduidelijk. Wat doet de karikaturist in het verhaal? Is hij alleen maar als personage neergezet om de sfeer van Montmartre nog beter weer te geven? Of zou hij iets met Daisy te maken hebben? Vragen waarop P.S. uit Parijs geen antwoord geeft.

P.S. uit Parijs is lange tijd een lauw verhaal. Er gebeurt ontzettend weinig. Wanneer Paul het vliegtuig in stapt, verandert dat en de ontknoping– die je aan kunt zien komen – zorgt voor een iets meer opbouwend verhaal. Het is de eerste keer dat je wil weten hoe iets afloopt; wat doet Paul met de informatie die hij tijdens zijn reis kreeg.

Paul en Mia komen als personages niet genoeg tot leven. Dat heeft mede te maken met de schrijfstijl, maar ook doordat de personages het hele verhaal op afstand blijven. Dat is erg zonde. Juist de setting van Parijs, waar een prachtig liefdesverhaal kan ontstaan, vraagt daarom. Een gemiste kans.