Duistere krachten en één worden met drakenziel

Een jaar geleden maakten we kennis met De Drakenzieler-serie van Cocky van Dijk. Deel 1, Spiegelgeest, werd goed ontvangen door het publiek. De wereld werd als uniek ervaren en het boek bevatte veel spanning. Iets minder dan een jaar later verscheen deel 2, Sluimergeest. Heeft Cocky het niveau van Spiegelgeest weten te behouden?

Nadat Fenna terug is gekeerd uit de dood, ondervindt haar lichaam veranderingen. Ze heeft drakenschubben in haar gezicht en haar zicht lijkt steeds slechter te worden. Daarnaast lijkt haar relatie met Arlan de situatie niet te overleven. Maar dat is niet het enige dat aan de hand is in de buurt van de Drakenburcht. Gille, de enige overlevende van De Kring, is op wraak uit. Vooral op Fenna. Door middel van duistere magie weet hij sterker en sterker te worden.

Maar met alleen sterk zijn, red je het niet. Dat is een ding dat Gille bewijst. De hang naar macht en wraak maakt meer kapot dan je lief is. Het laat je minder helder nadenken en brengt je in een staat van onvoorzichtigheid. Zo ook in sommige situaties bij Gille. Zijn wens om vrienden en familie te hebben, komt daar nog bij. Twee zaken die niet samen lijken te gaan, zeker wanneer duidelijk wordt dat Gilles beste en enige vriend het niet helemaal met Gilles praktijken bezig is. En vriendschap is belangrijk. Dat blijkt uit de lijn die zich op de Drakenburcht afspeelt. Samen ben je sterker dan alleen. En dat is wat dit boek op verschillende manieren duidelijk maakt. Het net geven van een steuntje in de rug, het samen doorstaan van een bevalling en het samen beschermen van de burcht. Daar zou Gille nog wat van kunnen leren.

Gille is een eng personage. Al vanaf het moment dat Gille in het verhaal verschijnt, voel je de onderhuidse spanning. Je voelt dat Gille zich inlaat met hele gevaarlijke krachten. Je voelt dat het eigenlijk niet goed kan gaan. Maar als lezer kun je niks anders doen dan afwachten hoe het verhaal zich ontwikkelt. Dit gevoel is bijzonder. Dat geven niet veel boeken. Het maakt dat Gille als personages levensecht is neergezet.

Wat tegenvalt aan Sluimergeest is het gebrek aan herhaling. Na een tijdje vervaagt een verhaal. Als je dan een jaar later zonder voorbereiding in deel 2 begint, hoop je op een klein beetje herhaling. Dit ontbrak, waardoor je het eerste deel van het boek warrig doorkomt. Hoe zat het ook alweer met Fenna en De Witte? Hoe was het ook alweer afgelopen met De Kring? En de Schemerwereld met de moeder? Er rinkelde wel vaag iets, maar niet genoeg om het begin van het verhaal lekker door te lezen.

Ook in dit deel zou een betere eindredactie niet overbodig zijn geweest. Net als in Spiegelgeest komen er net iets te vaak spelfouten voorbij. Ook simpele zaken als een dubbele hoofdletter aan het begin van een zin, een spatie te weinig of het vergeten van een punt aan het eind van de zin. Erg jammer, want juist dit soort fouten verstoren toch een klein beetje het leesplezier.

Sluimergeest is een boek dat direct op gang komt. Het laat je meteen op het puntje van je stoel zitten en houdt deze spanning bijna de gehele 400 bladzijden vast. Iets meer herhaling van deel 1 en minder spelfouten zouden het verhaal nog beter maken. Het megaspannende einde – echt geweldig te noemen – heeft ervoor gezorgd dat dit tweede deel geen 3 maar 4 sterren kreeg. En tja, na zo’n cliffhanger op het einde is het altijd vervelend om te beseffen dat het volgende deel waarschijnlijk pas over een jaar verschijnt. Geduld hebben, dat is het devies.