Roman die door een man geschreven zou kunnen zijn

Als je begint in Tweestrijd, het debuut van Gail Mchugh, zou je het idee kunnen krijgen dat het verhaal door een man geschreven is. Niets is minder waar. Mchugh is een dame, getrouwd en verslaafd aan chocolade. Tweestrijd is haar eerste boek en in november (2017) volgt het tweede deel, Hartslag.

Na het overlijden van haar moeder besluit Emily naar New York te verhuizen, de stad waar haar rijke vriend Dillon woont. Hij wil graag samenwonen, maar Emily is hier nog niet aan toe. Wanneer ze Gavin ontmoet, voelt ze zich direct tot hem aangetrokken. Al snel raakt Emily in tweestrijd: blijft ze bij Dillon, die door bijna iedereen in haar omgeving uitgespuwd wordt, of waagt ze een sprong in het diepe en volgt ze haar hart?

Emily is een lief en vooral enorm naïef meisje uit Colorado. Ze werkt als serveerster, maar zoekt een baan als onderwijzeres. Ze woont bij haar beste vriendin Olivia en leidt een saai en rustig leven. Dat bevalt Dillon wel. Hij houdt Emily graag voor zichzelf, zeker wanneer zij Gavin ontmoet tijdens het bezorgen van een maaltijd.

Gavin en Dillon zijn al drie jaar vrienden. Gavin kent Dillon door en door en is dan ook verbaasd als hij ziet dat Emily de vriendin van Dillon is. Wat moet zo’n mooi meisje met zo’n dwaas als Dillon? Als lezer vraag je je dat gedurende het hele verhaal af. Dillon is niet goed voor Emily, is een vervelende rotzak en Emily zit zo onder de plak bij hem dat ze op geen enkel moment echt tegen hem in gaat.

Dat is het meest ergerlijke van dit verhaal. Emily laat alles toe en komt nergens op voor wat zij wil. Of het nu gaat over met wie Emily omgaat of wat zij draagt, Dillon weet er altijd wel over te zaniken en te zeiken. Emily lijkt soms even tegen hem in te gaan, maar gaat uiteindelijk altijd weer met hem mee. En dat zorgt voor onbegrip bij de lezer. Ze heeft een geweldige, romantische, knappe en lieve man voor het oprapen, maar ze kiest steeds voor de bad guy.

De reden waarom ‘meneer Lang, Donker en Uiterst Neukbaar’ goed bij Emily past, wordt heel duidelijk gedurende het verhaal. Niet dat hij veel diepgang krijgt, dat krijgt overigens geen enkel personage, maar hij is lief voor Emily. En het is duidelijk dat Emily gevoelens voor hem heeft. Er wordt niet beschreven waarom, maar dat lees je makkelijk tussen de regels door.

Niks is dan zo storend dan dat Emily maar blijft kiezen voor de man die slecht voor haar is. “Waarom hou je van Dillon?” is een vraag die een paar keer aan haar gesteld wordt. Het antwoord op die vraag zou veel ergernis wegnemen bij de lezer. Helaas weet Emily het waarschijnlijk zelf ook niet, dus blijft de vraag onbeantwoord.

De titel van dit boek verraadt meteen waar het verhaal over gaat en het is dan ook enorm voorspelbaar. Dat maakt het verhaal vermoeiend en zorgt ervoor dat je het boek het liefste aan de kant zou leggen. Het taalgebruik is hier en daar erg grof, denk aan de bijnaam 'meneer Lang, Donker en Uiterst Neukbaar', en geeft daardoor soms het gevoel dat het door een man is geschreven. De weinig aanwezige erotische scènes zijn daarentegen heel teder en vrouwelijk beschreven. Dat is dan ook een van de weinige pluspunten aan dit verhaal.

Tweestrijd is een voorspelbare roman die van begin tot eind irritatie oproept. Komt dit niet door het taalgebruik, dan zijn het wel de citaten, die soms nergens op slaan, of door de naïviteit van Emily. Het dichtslaan en het zien van het open einde geeft dan ook geen feelgood gevoel. Het heeft te lang geduurd. Hopelijk heeft Emily in Hartslag wat meer haar op haar tanden, want dat is hetgeen dat deze serie nog zou kunnen redden.