Ontroerend verhaal met hartverscheurende brieven

Voor ons is ze een nieuwe auteur, maar toch heeft ze al twaalf boeken uitgebracht. Rowan Coleman komt de lijsten binnen met haar prachtig en ontroerende boek Twintig regels liefde, een roman waarin de laatste boodschap voor je sterft centraal staat. Twintig regels liefde is volgens de media ‘pijnlijk realistisch, uitermate hartverscheurend en heel ontroerend’. Weet Coleman deze lovende woorden waarheid te maken?

Stella werkt al jaren als verzorgende in een hospice. Ze houdt van het werk. Naast het verzorgen van de mensen die zich (meestal) in hun laatste levensfase bevinden, schrijft ze brieven in naam van de patiënten. Op deze manier laten ze na hun dood nog wat na. Of ze kunnen net even dat laatste geheim onthullen voordat ze het leven laten. Stella heeft zeer dankbaar werk.

Ze is getrouwd met Vincent. Hij was marinier en is sinds twee jaar terug van een uitzending, die hij ternauwernood overleefde. Vincent keerde terug zonder been en als een ander mens. Het is dan ook niet gek dat de twee geliefden elkaar kwijtraakten tijdens de periode dat Vincent net terug was. Het verhaal van Stella en Vincent laat uiteindelijk zien dat hoop ervoor kan zorgen dat zaken op hun pootjes terecht komen.

Hoop is ook het codewoord voor Hope. Zij ligt in het hospice waar Stella werkt en ze moet daar herstellen van een zware aanval veroorzaakt door haar taaislijmziekte. Hope is niet stervende. Elke dag wordt ze bezocht door haar beste vriend Ben. Gedurende haar verblijf in het hospice gaat ze langzaam inzien wat echt belangrijk is in het leven. Ze doet haar vriendin in het hospice, die een paar dagen later sterft, de belofte om na ontslag echt te gaan leven en dat gaat ze ook doen.

En dan hebben we nog Hugh. Hij denkt dat hij leeft, maar eigenlijk leeft hij in een zelf gecreëerde zeepbel. Een leven waarin hij wegloopt voor de vreselijke dingen die hij heeft meegemaakt. De zelfmoord van zijn moeder, zijn vader die daar aan kapot ging en zijn saaie leven in het museum waar hij werkt. Als hij meer contact krijgt met zijn buurvrouw, komt hij steeds meer tot leven. En als Stella in zijn leven verschijnt, kan hij eindelijk vrede met zichzelf krijgen.

Twintig regels liefde vertelt het verhaal van deze vier mensen. Tussendoor worden we ‘verblijd’ met de brieven van de stervenden in het hospice. Brieven die ons een traan op onze wangen bezorgen, maar ook brieven die ons laten lachen, zoals de brief van David Davidson waarin hij zijn buurman een “irritante, pompeuze, stomme, bekrompen zak” noemt. Bij de toespeling van David dat de heg van de buurman meer op een penis dan een trein lijkt, kun je gewoon niet anders dan hardop lachen.

Lachen doe je ook om Hugh. Hij maakt het verhaal. Zijn kat, die hij eigenlijk niet wil, heeft een bijzondere rol in het verhaal. Mede dit maakt Hugh een echt mens. Tel daar zijn onhandigheden, ontstaan door de gebeurtenissen uit zijn verleden, bij op en je hebt een personage om van te houden.

Twintig regels liefde is een roman die niet snel leest. Het onderwerp is en blijft zwaar. Coleman heeft dit ontroerende verhaal met hartverscheurende brieven toch goed weten te vertellen. Ondanks het gegeven dat het onderwerp zwaar en realistisch is, voelt het nergens te zwaar. En het einde is al met al zeer feelgood. Coleman heeft met dit boek een geweldige eerste roman in Nederland uitgebracht. Op naar de vertaling van haar andere boeken!