Winterse roman waar je geen afscheid van wil nemen

Er zijn auteurs die ik automatisch op mijn tbr zet. Corina Bomann is er daar één van. Toen ik zag dat uitgeverij De Boekerij Winterengel zou uitgeven, was ik direct enthousiast. En na het lezen van de flaptekst werd ik alleen maar enthousiaster. Ik stelde me een sprookjesachtige sfeer voor, een prachtig liefdesverhaal en een reis die niet zonder problemen zou verlopen.

Anna leidt een zwaar leven na de dood van haar vader. De droom om het glasbewerkingsbedrijf valt in duigen net voordat Anna's vader sterft. Wanneer Anna een brief van de koningin van Engeland krijgt, die zeer nieuwsgierig is naar de glazen engelen die Anna na werktijd maakt, besluit ze de reis naar Engeland te maken onder leiding van de mysterieuze John Evens. De reis verloopt niet zonder problemen, waardoor Anna en John steeds dichter tot elkaar lijken te komen. De grote vraag is, keert Anna ooit nog terug naar haar thuis in Spiegelberg?

Als oudste van het gezin, met een doodzieke moeder en een twaalfjarig zusje, kan Anna niet anders dan de kostwinner van het gezin zijn. Hard werken en blijven dromen dat ze ooit de wereld over kan reizen houden haar overeind. Steeds vaker vraagt ze zich af of dit het leven is dat ze wel leiden, maar ze voelt zich gevangen in Spiegelberg, vooral omdat ze haar moeder en zusje niet in de steek kan laten. Met de komst van de uitnodiging van de koningin, die Anna's prachtige engelen wil bewonderen, lijkt ze te kunnen ontsnappen van het leven waar ze in vastzit. Met pijn in haar hart, omdat ze haar moeder en zusje achter moet laten, vertrekt ze met John Evans naar Engeland.

Bomann neemt je mee langs de besneeuwde landschappen in Duitsland, Frankrijk en Engeland. Beschrijvingen van de kleine dorpjes die Anna en John aandoen, maar ook de steden en gebouwen die zij bezoeken zijn zeer beeldend. De sneeuw, de kou, de soms onheilspellende sfeer van de minder goede plaatsen van Dover kun je je zo voor de geest halen. Ook de beleving van de eerste blik van Engeland vanaf de boot is door Bomann prachtig omschreven in Winterengel.

Zoals we gewend zijn van Bomann neemt ze je aan de hand mee tijdens haar verhaal. Langzaam bouwt ze een verhaal op, waarin uitgebreid kennisgemaakt wordt met hoofdpersonage Anna en de mensen om haar heen. Zonder moeilijke zinnen en woorden te gebruiken, weet de schrijfster je vanaf de eerste pagina te boeien. Door een versnelling in het verhaal lees je zonder moeite pagina na pagina weg.

Ondanks dat het verhaal hier en daar zeer voorspelbaar is, is het belangrijk om te focussen op de weg naar het einde van het verhaal. Sommige gebeurtenissen zie je al mijlenver aankomen, op andere momenten weet Bomann je toch te verrassen, zoals in het laatste hoofdstuk. Onverwachts liepen de tranen over mijn wangen door een wending die ik niet zag aankomen.

De plot, die vooral samenhangt met het tonen van glazen engelen aan de koningin, is overall niet erg spannend. Bomann beschrijft het glasbewerkingsproces in 1895 erg precies en duidelijk, waardoor het voor iedereen te begrijpen is. Voor mij was dit zeker van toegevoegde waarde. Glasbewerking vind ik een magisch ambacht en het is leuk om er iets meer over te leren. De spanning die Bomann creëert naar de audiëntie bij de koningin toe kon ik ook erg waarderen; het maakte het totaal niet erg dat de afloop van het verhaal erg voorspelbaar was.

Voor mij was Winterengel een ontzettend fijn boek om in de winter te lezen. De winterse sfeer, die hier tot nu toe ontbreekt, liet me in ieder geval even proeven van de ijskoude dagen met een flink pak sneeuw. Het toch wel sprookjesachtige verhaal van Anna zorgde voor een lach op mijn gezicht, terwijl ik samen met twee fijne personages naar Londen reisde. Winterengel raakte mij iets minder dan Agneta's erfenis, maar toch wist het verhaal me te raken en te ontroeren.

Ik heb Winterengel gekregen van uitgeverij Boekerij als recensie-exemplaar.