Slap en ongeloofwaardig verhaal

Benny Baudewyns wordt in 1958 in St. Agatha-Berchem (Brussel) geboren. Momenteel woont hij in Dilbeek. Hij is werkzaam als begrafenisondernemer en zette zijn eerste stappen in het schrijversvak met een aantal toneelstukken (zowel komedies als thrillers) voor lokale toneelgezelschappen. Tevens nam hij de regie van deze stukken voor zijn rekening, speelde in de stukken mee én ontwierp de decors. In december 2002 won Baudewyns ‘de Diamanten Kogel’, de prijs voor het spannendste boek in Vlaanderen en wel voor zijn boek De Emerson Locomotief. Andere boeken van Baudewyns zijn: Het von Staussen complex (2003), Het Madagascar debacle(2004), Het Tetraville bedrog (2005) en Het Todorov dossier (2006).
Rond oktober 2007 is er een boek verschenen dat een kijkje gaf op Baudewyns baan als begrafenisondernemer: Brussel zien en sterven. Pas verschenen De Antarctica theorie.
Werner Libotte’s leven neemt een ongelukkige wending nadat hij van de ene op de andere dag zijn baan bij zijn schoonvader verliest, zijn zoontje omkomt bij een brand en zijn vrouw hem verlaat en haar intrek neemt in het huis van haar ouders. Zowel zijn vrouw als zijn schoonouders staan vijandig tegenover Werner, hoewel hij zelf niet precies weet waarom. Hij
wordt nachtverpleger in een psychiatrische instelling en heeft daar een aantal malen gesprekken met professor Kemper. Hij zet Werner op het spoor van een zoektocht naar een geheimzinnig boek. Samen met de politieagente Devroux gaat Werner op pad.
Mij boeide De Antarctica theorie helaas niet. De gesprekken tussen Werner en professor Kemper zijn nogal specifiek gericht op de theorieën met betrekking tot het ontstaan van de piramiden in zowel Egypte als Mexico en daardoor nogal specialistisch getint. Zeker niet interessant als je je er niet in verdiept hebt. En ook al is de lezer geïnteresseerd, dan nog is het wetenschappelijke en wiskundig getinte boek van Baudewyns te droog en te saai om eens uitgebreid voor te gaan zitten.
De gebeurtenissen waardoor Werner in contact komt met dokter Dumont zijn behoorlijk onwerkelijk en doen afbreuk aan het verhaal.
De brieven van professor Kemper aan dokter Dumont zijn misschien van belang voor het onderbouwen van de theorieën, maar ontzettend langdradig (vanaf pag. 64 t/m pag. 107!).
Alleen een ongelooflijke doorbijter kan het opbrengen ze allemaal te lezen. Maar dan nog. Eigenlijk vond ik ze totaal overbodig.
Ook de verhalen over de boottocht en de Tempeliers zijn niet boeiend in het verhaal verweven. Ze zijn langdradig en totaal niet interessant én relevant.
Veel dingen die in het boek gebeuren zijn té toevallig en vaak té ver gezocht en daarbij heel irreëel. In sommige boeken doet dit geen afbreuk aan het verhaal, maar in De Antarctica theorie vind ik het gebruik van toevalligheden wél afbreuk doen. Het wordt zo een slap, ongeloofwaardig verhaal.
Door alle bovengenoemde minpunten is het moeilijk te ontdekken waar het nu eigenlijk om draait in het boek: het ontdekken van de bouwtechnieken, o.a. van de piramiden; het vinden van het ‘geheime’ boek (maar met welk doel) of de zoektocht van Werner naar zijn verleden?
Daarbij worden andere theorieën (de ijskap die Antarctica bedekt en het vasteland dat hieronder schuilgaat; de Graallegende, het land der Katharen, de lijkwade en diverse anderen) kort aangetipt, maar niet verder uitgewerkt. Wat hiervan de meerwaarde c.q. de bedoeling is? Ik durf het niet te zeggen.
De Antarctica theorie is in mijn beleving een chaotisch boek met overdadig veel onderlinge verbanden, intriges en personages en dit alles in een onsamenhangend geheel gegoten met, als klap op de vuurpijl, nogal wat losse eindjes.
Wellicht dat iemand die in deze materie en de geschiedenis ervan geïnteresseerd is, dit wél een goed boek vindt, maar aan mij was het zeker niet besteed.