Een té bedacht verhaal

Blind date is alweer de elfde thriller van Marelle Boersma. In (bijna) elk boek van haar komt een actueel thema of een misstand aan bod. Vaak zijn deze gebaseerd op waargebeurde verhalen.  

Boersma laat het verhaal in Blind date beginnen met een uitzending van RTL Nieuws waarin melding wordt gemaakt van de vondst van een vrouw die, in het centrum van Utrecht, vastgebonden was aan een boom. Moon, die deze uitzending ziet, kan het bijna niet geloven. Dit bericht laat namelijk vervelende herinneringen weer naar boven komen. Moon is 33 en houdt zich, naast haar baan als personal assistent bij Tanja-Talents, bezig met het schrijven van blogs over haar ervaringen in het dating circuit. Ze krijgt zelfs een aanbod om hier haar werk van te maken, maar ze twijfelt omdat ze de consequenties ervan nog niet kan overzien. Via haar werk komt ze weer in contact met Nick die, toen ze 15 was, haar vriendje was. Het idee is om samen zaken te gaan doen. Zelfs Amy, de beste vriendin van Moon én Tanja, haar bazin, worden erbij betrokken. Op de avond dat ze hun grootse plannen ten uitvoer willen brengen, gaat het echter op alle mogelijke manieren helemaal mis.

Het verhaal in Blind date wordt verteld vanuit de perspectieven van Moon, Amy en Tanja. Moon heeft zich op het daten gestort, met alle gevolgen van dien. Daarbij kampt ze nog steeds met gebeurtenissen die ongeveer een jaar eerder hebben plaatsgevonden. Haar vriendin Amy heeft een ‘vlam’ die Moon (in het begin van het verhaal) alleen kent van verhalen. Tanja, haar baas, is getrouwd met Reinier maar heeft zo haar fantasieën over een jonge(re) minnaar. Deze drie dames hebben allen hun eigen zaken en laten ten opzichte van elkaar zeker niet altijd het achterste van hun tong zien. In de loop van het verhaal komen wel kleine hoeveelheden informatie vrij over wat er in het verleden, en dan met name met Moon, gebeurd is. Een gebeurtenis waar ze een trauma aan heeft overgehouden.

De onderlinge verhoudingen tussen Moon, Amy, Tanja, Nick en Kees, een collega van Moon, zijn nogal opvallend te noemen. Op de een of andere manier hebben of krijgen ze allemaal met elkaar te maken en uiteindelijk komt dit nogal vergezocht en ongeloofwaardig over, evenals het feit dat iedereen van elkaars geheimen en plannen schijnt te weten terwijl de personen in kwestie er niets over onthuld hebben. De dubbellevens, dubieuze praktijken en leugens worden steeds verder doorgevoerd en maken het verhaal er niet duidelijker op. Integendeel.

De spanning is niet overheersend in het verhaal aanwezig, vaak zelfs magertjes te noemen en het idee ontstaat dat Boersma alle intriges en gekonkel uit de kast haalt om het verhaal hiermee aan te dikken, maar dat is helaas in dit geval niet gelukt. Ook de personages, op wellicht Moon na, zijn niet overtuigend genoeg. Ze hebben allemaal maar één ding voor ogen: hoe kom ik zelf als beste uit de strijd en hoe kan ik de situatie(s) zo gebruiken dat ik er het meeste voordeel uit kan halen. Kortom, er is niet één personage uniek of echt sympathiek te noemen.

Het verhaal mondt uit in een steeds groter wordende kluwen aan leugens, onwaarheden en intriges. Met als klap op de vuurpijl de plot die je als lezer weliswaar niet helemaal aan ziet komen, maar die al het voorgaande teniet doet en de kluwen helemaal onontwarbaar maakt.

Alles bij elkaar een té bedacht verhaal met een verhaallijn die weliswaar actueel is, maar té dun om echt indruk te kunnen maken.