Soms ietwat verwarrend

De Zweedse auteur Ake Smedberg (1948) wordt in zijn thuisland tot een van de meest gerenommeerde schrijvers gerekend. Hij heeft gedichten, verhalen en romans geschreven. Verdwijningen is zijn eerste misdaadroman. Daarna volgden er nog twee, waarin John Nielsen opnieuw de hoofdpersoon vertolkte. Smedberg is verschillende keren bekroond, onder meer met de Ivar Lo prijs en de belangrijkste literaire prijs in Zweden, de August prijs.

Als politieman Lasse Henning aan een hartinfarct overlijdt, is hij 15 jaar getrouwd geweest met Eva. Hij heeft twee zoons met haar. Toen hij later Gisela leerde kennen is hij van Eva gescheiden.
Na Lasses begrafenis belt Gisela met John Nielsen, journalist en de beste vriend van Lasse. Er zijn namelijk nogal wat vreemde dingen gebeurd tijdens de laatste maand dat Lasse nog in leven was. Maar ook na zijn dood houden de mysterieuze zaken niet op. Er komen telefoontjes én een bezoek van een vreemde vrouw. Dan is er ook nog een foto waar Lasse op staat met een onbekende vrouw. Ook blijkt dat Lasse bijna de hele maand niet meer op zijn werk is geweest én dat er op de dag dat hij overleden is, nog een man bij hem op bezoek is geweest. Deze man moet de laatste zijn die Lasse nog in leven heeft gezien. John Nielsen gaat op onderzoek uit. Dan wordt, een paar weken later, Gisela dood in haar appartement aangetroffen. Ze is door een misdrijf om het leven gekomen. In diezelfde periode wordt een zekere Mikael Bergman door zijn ouders als vermist opgegeven. Het blijkt dat ook hij vermoord is. Heeft deze zaak wellicht met de dood van Lasse en de moord op Gisela te maken?

Bloed van mijn bloed is geen goed, maar ook geen slecht boek. De plot zit behoorlijk gecompliceerd, maar wel knap, in elkaar. Alle personen en alle gebeurtenissen blijken uiteindelijk met elkaar samen te hangen. Maar het is soms te veel van het goede: te veel personages, te veel plotlijnen.
Bovendien worden de personages niet echt uitgediept. De karakters worden vrij minimalistisch beschreven. Ook de onderlinge verhoudingen blijven nogal oppervlakkig. Van uitdieping is geen sprake.

Het boek kan een psychologische thriller genoemd worden, maar dat heeft het met name te danken aan het kleurrijke personage van Fredrik Edling.
Het gebruik van het dubbel vertelperspectief komt helaas niet altijd even goed uit de verf. Het maakt het boek bij tijd en wijle zelfs ietwat (te) verwarrend.
Bloed van mijn bloed is geen boek dat met kop en schouders boven andere boeken in dit genre uitsteekt. Het verhaal steekt goed in elkaar, maar daar is ook alles mee gezegd.