De zoektocht is ten einde

Bloedband, het derde deel uit de ‘Cirkel van het kwaad’-trilogie van Linda Jansma, start met een korte weergave van de feiten, die geleid hebben tot de zoektocht die officier van justitie Jules Declerck nog altijd bezighoudt én een korte terugblik op de delen een en twee, respectievelijk Schaduwkinderen en Uitverkoren.

Deel drie gaat verder met de zaken die nog steeds lopen, aangevuld met nieuwe zaken zoals de vermissing (en later de vondst) van het lichaam van Amber Wouda. Ook hoort Jules van Maria – de vrouw van rechercheur Peter Vrooms, die nog altijd in coma ligt – dat hij en de vader van Jules goede vrienden waren, iets wat Jules niet mocht weten.  De hoofdpersoon krijgt het met dit alles zwaar te verduren en het lijkt haar allemaal te veel te worden.

Het begin van het verhaal is nog grotendeels gebaseerd op feiten en de onderzoeken die lopen. Dan begint Jansma, langzaam maar zeker, wat tipjes van de sluier op te lichten. Toch blijven er nog steeds genoeg vragen onbeantwoord: wat is er vroeger gebeurd en dan met name in 1995 in huize Declerck? Zijn er onderlinge verbanden tussen de verschillende zaken en wat is de rol van sekteleider Elijah Schillinger in het hele verhaal? Ook zet Jansma de lezer hier en daar op het verkeerde been, waarmee ze een vroegtijdige ‘onthulling’ weet te voorkomen.

Cirkel van het kwaad is een uiterst boeiende trilogie waar veel in zit. Persoonlijke en beroepsmatige verwikkelingen (niet alleen van Jules, maar ook van andere personages); een manipulatief personage dat heel wat teweeg weet te brengen en uiteindelijk behoorlijk wat mensen leed en pijn bezorgt; geheimen die jarenlang ook daadwerkelijk geheim bleven en dat alles voor het ‘goede doel’. Maar, deze geheimen zorgden tegelijkertijd ook voor veel verdriet, onbegrip en onzekerheid. Wie was er nu eigenlijk te vertrouwen en wie niet? Zeker voor Jules waren alle ontwikkelingen in al die jaren een last die ze maar moeilijk kon dragen.

‘Ze was moe en dat was iets wat ze niet echt kende. Ze was nooit moe. Nou ja, zelden. Ze kon na al die jaren toe met een paar uur slaap, maar nu leek het haar op te breken. Ze wreef over haar voorhoofd. Dit kon zo niet langer. Ze wilde dit niet meer. Ze wilde haar oude zelf terug. Ze moest proberen zichzelf terug te vinden.’

Uiteindelijk komen alle verhaallijnen aan het einde bij elkaar en kent de plot van Bloedband positieve maar ook negatieve kanten, geheel in stijl van het verhaal. Veel wordt opgehelderd, maar dat dit niet zonder slag of stoot gaat, is een understatement. Slechts één vraag blijft onbeantwoord. Welke? Dat is aan de lezer om te ontdekken…

Gezien het feit dat er lange tijd tussen het eerste en laatste deel heeft gezeten, is het soms lastig om het veelomvattende verhaal te (blijven) volgen. Dat vergt bij tijd en wijle wel wat aandacht. In dit geval is het dan ook zeker een aanrader om de eerste delen gelezen te hebben.

Daarnaast is in Bloedband duidelijk een motief aan te treffen die Jules Declerck en Linda Jansma verbindt: hun vaders. Is de een op zoek naar hem, de ander is hem tijdens het schrijfproces kwijtgeraakt. En dat geeft, hoe verdrietig ook, een extra dimensie aan het boek.