Niet genoeg spanning om er een pageturner van te maken

Na de thrillers, Schaduwdochter en De betrokkenen, is De dagen het derde boek van Anita Larkens. Voordat ze begon met het schrijven van boeken was Larkens reclameschrijfster, redacteur van een weekblad, schreef ze een aantal journalistieke artikelen, tekende levensverhalen op en gaf cursussen creatief schrijven. Met haar volgende boek, een historische roman, slaat ze een heel andere weg in.

Het verhaal in De dagen begint in februari 2015. De twee kinderen van Maud en haar man Maarten, van wie ze al bijna een jaar gescheiden leeft, gaan naar school. Er lijkt niet echt veel aan de hand te zijn. Dan verspringt het verhaal naar 20 mei 2015 en blijken Mees (4) en Frida (5) plotseling allebei verdwenen. Maud belt Maarten, die meteen de politie informeert. Dagen, zelfs weken van onzekerheid, ongeloof én onmacht volgen. In die periode komen de ouders van Maud, die in Griekenland wonen, en krijgen ze steun van Nellie, de buurvrouw, en haar dochter Kim die altijd op de kinderen paste. Ook Aisa, de handwerkjuf, gaat vaak bij Maud op bezoek en later blijft ze er zelfs slapen om Maud en Maarten bij te staan. Ongeveer een maand na de verdwijning van Mees en Frida verdwijnt er nóg een kind; Iris, het dochtertje van Bas en Ageeth. Bas is voorzitter van de ouderraad van de school van Mees en Frida. Hoe zal deze tragedie aflopen en zullen ze de kinderen ooit nog terugzien?

Het verhaal in De dagen wordt vanuit verschillende perspectieven verteld. Uiteraard doen Maud en Maarten hun verhaal, maar ook anderen (o.a. Aisa en Ageeth), zij het in mindere mate. Hierdoor springt het verhaal vaak van de hak op de tak en dat leidt af. Tevens heeft het invloed op het verloop van het verhaal en niet op een positieve manier. Deze opzet draagt niet bij aan een vlotte, gedegen en systematische opbouw van het verhaal; doet er eigenlijk eerder afbreuk aan. Ook zorgt het ervoor dat er (te) weinig aan spanning opgebouwd wordt. Het verhaal, opgebouwd uit veel korte hoofdstukken, wordt dusdanig ‘versnipperd’ dat de grote lijnen én de spanning ontbreken. Wanneer er voor een andere opzet zou zijn gekozen, zou het verhaal wellicht veel beter uit de verf zijn gekomen. Er zou dan ook veel meer ruimte zijn geweest voor spanningsopbouw.

Bepaalde gebeurtenissen in het verhaal, dat deels gebaseerd is op een soortgelijke ontvoering die zich in Amerika heeft voorgedaan, komen nogal ongeloofwaardig over, mede door de nogal abrupte manier waarop ze beschreven worden.

De personages, zeker Maud en Maarten worden goed getypeerd. Maud is een problematisch personage. Tijdens haar huwelijk met Maarten en ook daarna, hield zij er talloze minnaars op na. Haar kinderen kregen hierdoor niet altijd genoeg aandacht. Maarten lijkt heldhaftig, maar na de verdwijning van de kinderen blijft hier weinig van over. Zoals gebruikelijk in dit soort situaties is een aantal andere personages en zeker ook de pers, de ‘luis in de pels’. Zij profiteren deels van de situatie waarin beiden zich bevinden en proberen hier hun voordeel mee te doen. Kwetsbaar als ze zijn door hun verdriet zien Maud en Maarten vaak niet dat ze bij tijd en wijle gebruikt worden door zogenaamde vrienden.

De dagen is niet zozeer als literaire thriller maar meer als psychologische roman te typeren. De psychologische, emotionele kant van het verhaal is sterker dan de thrillerkant ervan.

De plot is te omschrijven als onverwacht en verrassend. Het verhaal zelf geeft hier en daar wat vingerwijzingen voor de ontknoping en als lezer bedenk je dan wellicht zelf een aantal mogelijke scenario’s, maar deze ontknoping hebben waarschijnlijk maar heel weinigen kunnen voorzien. Helaas voor Larkens is (zelfs) dit toch té weinig om van De dagen een echte nagelbijter te maken.