Iets te weinig beleving en emotie

Na Handelswaar (2014) en Waanidee (2017) komt Karin Hazendonk nu met de thriller De dood heeft blauwe ogen. Naast deze thrillers schreef Hazendonk ook een kinderboek en een aantal korte verhalen.  

Hannah gaat met haar vriendin Ilse (stiekem) naar een schuurfeest en wordt daar met een smoes weggelokt naar de kleedkamer van DJ Xander, waar ze helemaal idolaat van is. Van wat er daarna gebeurd is, kan ze zich niets meer herinneren. Als Jan, haar vader, ’s nachts wakker wordt, overvalt hem een ongerust gevoel. En dat gevoel blijkt terecht: Hannah is niet thuisgekomen. Hij gaat haar zoeken, maar kan geen spoor van haar vinden. Later die ochtend gaat hij, samen met zijn vrouw Martine, naar de politie.  

Twee dagen later krijgt Loes de Koning de opdracht zich met de vermissing bezig te houden, met hulp van haar partner Rob de Vries. Het onderzoek schiet niet echt op, ondanks oproepen in de media. Als een tijdje later het lichaam van een jongen gevonden wordt die op dezelfde school zit als Hannah, dringt de vraag zich op of beide zaken met elkaar te maken hebben. Op het moment dat er nóg een lichaam gevonden wordt en er geheimen aan het licht gaan komen, raakt de zaak plots in een stroomversnelling.  

Het verhaal in De dood heeft blauwe ogen is onderverdeeld in hoofdstukken waarin elk van de (hoofd)personages aan bod komen. Zo krijgen we gaandeweg een kijkje in de levens van (onder andere) Hannah, haar ouders en Loes de Koning.  

De problemen die vaak bij ouders optreden na de verdwijning van een kind, doen zich ook voor bij Jan en Martine. Beiden gaan op een totaal andere manier om met de verdwijning van Hannah en ze kunnen elkaar niet helpen of steunen. Daarbij draagt Martine ook nog een geheim met zich mee waarover ze niet kan én mag praten.  

De emoties, van bijvoorbeeld de ouders van Hannah, komen niet echt over. Je ‘voelt’ deze emoties als lezer niet echt en dat is jammer. Er wordt door beide ouders ook nogal apathisch gereageerd, iets wat ook door Loes de Koning geconstateerd wordt. Jan is wel iemand die dingen onderneemt, op pad gaat en meedenkt. Martine daarentegen kan de druk niet aan, heeft vaak last van migraineaanvallen en verschuilt zich dan in bed. Personage Loes de Koning is een doorzetter. Zij heeft zich hard gemaakt voor de functie die ze eindelijk gekregen heeft en grijpt de zaak rond de vermissing van Hannah dan ook aan om zichzelf te bewijzen.  

Het verhaal op zich, zonder een aantal bijkomstigheden, is wel realistisch. Zoals eerder gezegd reageren mensen verschillend in crisissituaties en zij doen dan soms ook vreemde dingen. Sommige gebeurtenissen gaan nog verder dan dat en dan komt fictie om de hoek kijken. Ook de personages zijn grotendeels realistisch neergezet. Je herkent bepaalde karaktertrekken en gedragingen en kunt deze plaatsen in het verhaal. Het is jammer dat er hier en daar wat kleine ‘schoonheidsfoutjes’ opvallen en sommige beschrijvingen of gebeurtenissen niet écht logisch overkomen.  

De plot is goed uitgewerkt. Hoewel je als lezer gaandeweg het verhaal al een voorgevoel begint te krijgen omtrent de afloop, zitten er toch nog wat kleine verrassingen tussen. Het is zonde dat de beleving niet in het hele verhaal terug te vinden is. Dit zou het boek veel aansprekender en indringender gemaakt hebben.