Een vermissing met een nogal vreemd vervolg

Evenals in Vermist (2016) en Geruisloos (2017) laat Ellen De Vriend het verhaal in De erfgename zich ook deels in Zeeland afspelen. Daarnaast zijn er nog meer overeenkomsten: in elk van deze boeken raakt er iemand ‘vermist’ en in alle gevallen gaat het om een man.   

De verhalen in De erfgename worden afwisselend door Britt en Mara verteld. Britt (48) is getrouwd met Richard en samen hebben ze drie dochters: Iris (22), Sanne (20) en Tess (9). Mara (32) heeft, naast haar baan in een hotel, de zorg voor haar moeder die vijf maanden eerder een ernstig auto-ongeluk heeft gehad en nu in een verpleeghuis verzorgd wordt. Mara heeft sinds kort een vriend.  

Wanneer Britt en Richard een weekendje zonder de kinderen naar Zeeland gaan, gebeurt er iets vreemds. Als Britt op zaterdagochtend even weg is geweest uit de B&B waar ze overnacht hebben en daarna daar weer terugkomt, blijkt Richard verdwenen. En er zijn nog meer eigenaardigheden. De vragen en onduidelijkheden stapelen zich op, niet alleen bij Britt, maar ook bij Mara. De verliefdheid tussen haar en haar vriend lijkt te bekoelen en zij begint zich steeds meer af te vragen waar hij nu eigenlijk mee bezig is.  

De karakters van de hoofdpersonages (Britt, Richard en Mara) zijn goed uitgewerkt en het zijn personages die aanspreken. De succesvolle Britt, ook wel goedgelovig en soms ietwat naïef, heeft alles voor haar gezin over. Zij is al jaren gelukkig met Richard en de kinderen en, als eigenaresse van vier koffiebars met een vijfde die op het punt staat open te gaan, heeft zij het ook op dat gebied goed voor elkaar.  

“Richard heeft ogen die tot in mijn ziel kunnen kijken. Ik kijk naar zijn gezicht. Hij is zo enorm kalm en evenwichtig. Een van de eigenschappen waardoor ik me destijds zo tot hem aangetrokken voelde.”  

De onzekere Mara is alleen maar bezig te schipperen tussen haar werk en de zorg voor haar moeder die zij elke dag gaat bezoeken. Ook haar financiële situatie is verre van rooskleurig. Zij is blij dat zij iemand heeft leren kennen die haar steunt en al vrij snel bij haar intrekt.  

“Uw moeder ligt in coma”, vertelde hij. Ik besefte dat niets meer hetzelfde zou zijn. Haar leven en dat van mij waren in een simpele seconde compleet veranderd.  

Richard is een nietsontziend en egoïstisch persoon die een puinhoop heeft gemaakt van zijn leven en nu probeert dit recht te zetten.  

Hij haalt zijn schouders op. “Ach, iedereen heeft toch wel geheimen?” Ik krijg het idee dat hij op een compleet andere planeet leeft.  

Ondanks het feit dat dit verhaal iedereen zou kunnen overkomen, is het hier en daar net iets té ongeloofwaardig en te ver doorgetrokken. Ook de houding van de dochters van Britt en Richard roept hier en daar wat vraagtekens op. Kinderen reageren uiteraard anders dan volwassenen in crisissituaties, maar hun reacties op de verdwijning van hun vader zijn soms net iets te onbegrijpelijk.  

Een echte thriller kan De erfgename niet genoemd worden, daarvoor ontbreekt de spanning te veel in het verhaal. Een psychologische roman dekt de lading van het boek meer en beter. In de plot weet De Vriend nog een extra ‘verrassing’ in te bouwen, hoewel je je moet afvragen wat de toegevoegde waarde hiervan precies is. Inderdaad kun je je, na het lezen van dit boek, afvragen hoe goed je de persoon of personen van wie je houdt écht kent. Maar of zij je voor een dilemma als dit zullen plaatsen? Het is niet te hopen…