Een prettig leesbare psychologische thriller

De juiste man is het tweede boek van Max van Olden na zijn debuut met Lieve edelachtbare, waarvoor hij de Schaduwprijs voor het beste thrillerdebuut won. Max van Olden is zelf advocaat dus inhoudelijk weet hij waar hij het over heeft als hij Oscar zijn ‘werk’ laat doen.

Oscar Seefelt is namelijk een succesvol advocaat, getrouwd met Karin en vader van Jelte. In 1996 is hij in een strijd verwikkeld geraakt met zijn collega Alexander Henzel en wel om een plek in de maatschap van het advocatenkantoor waar beiden werken. Dan, een vrijdagavond na een lange cursusdag en op weg naar huis, veroorzaakt Alexander een ongeval met vergaande gevolgen.

Twintig jaar later heeft Oscar zijn eigen advocatenkantoor in Amsterdam. Hij woont, alleen, in een appartement in Amsterdam-Noord. Op een dag heeft een zekere Loes van der Wetering een afspraak. Zij heeft ontslag gekregen en consulteert Oscar, die gespecialiseerd is in arbeidsrecht. Hij denkt dat deze zaak er een is zoals hij die al ontelbare malen behandeld heeft, totdat zijn oog valt op de afzender van de ontslagbrief: Alexander Henzel. Deze zaak geeft hem de mogelijkheid Alexander een hak te zetten, hem betaald te zetten wat hij hem eerder heeft aangedaan. Hij bedenkt een plan dat weliswaar verkeerd kan uitpakken en hem zijn baan kan kosten, maar hij is vastbesloten Alexander het vuur aan de schenen te leggen. Alles moet wijken voor dat ene ding dat Oscars leven al die tijd heeft beheerst: wraak.

Zoals gezegd kent het verhaal twee tijdslijnen: 1996, het jaar van het ongeval en het politieonderzoek én 2016. Alleen in het begin van het boek wordt er tussen beide tijdslijnen geswitcht. De rest van het verhaal speelt zich in 2016 af.

Oscar is een interessant personage. Hij speelt advocaat van de duivel in de zaak tegen Alexander. Dat weet hij en hij weet ook dat het op het randje van het toelaatbare is, maar woede, verdriet en een kans op gerechtigheid strijden al twintig jaar in zijn binnenste en nu hij de kans krijgt, grijpt hij deze met twee handen aan. Zijn leven is verder niet bijster interessant. Hij heeft nauwelijks sociale contacten, behoudens een buurvrouw en een vriend die hij via het gamen heeft leren kennen. Want, Oscar is gameverslaafd, wat vaak ten koste gaat van zijn werk.

De schrijfstijl van Max van Olden is prettig: rustig en doordacht. Hoewel het verhaal ietwat dunnetjes is en soms wat vergezocht, weet van Olden waar hij mee bezig is. Hij bouwt de zaak op, weet het overzicht te behouden en weet ook de lijnen in het verhaal in het gareel te houden. Hij toont keer op keer de gedrevenheid van Oscar en zijn wil om de onderste steen boven te krijgen, hoewel hij dit af en toe té ver doorvoert. De plannen die Oscar maakt worden tot in detail uitgewerkt en beschreven en dat maakt het verhaal soms stroperig en langdradig. 

Alles bij elkaar een prettig leesbare psychologische thriller met een bevredigend einde.