Merkwaardig verhaal vol geheimen en intriges

Jet van Vuuren (het pseudoniem van Hennie de Groot) heeft het verhaal in De minnaar opgesplitst in twee gedeelten: ‘Toen’ en ‘Nu’.  

In ‘Toen’ wordt het verhaal verteld van Charlie en haar dochter Alma die met vakantie zijn in Griekenland. Christien, een vriendin van Alma is er ook bij. Maar, omdat Christien altijd haar zin wil doordrijven en in het middelpunt van de belangstelling wil staan, denkt Alma dat dit de laatste keer is dat zij haar vriendin mee wil hebben. Als op een dag dat de twee meiden er met de scooter op uit zijn, Christien plotseling verdwenen is, raakt Alma in paniek. Door alle geheimzinnigheid rondom deze verdwijning, het feit dat Christine niet meer terugkomt en de gesprekken die zij opvangt, weet Alma niet goed wat ze van deze situatie moet denken.  

In ‘Nu’ is Charlie, de  moeder van Alma en de oma van Dottie na een ongelukkige val van de trap overleden. Na de begrafenis vertelt Alma aan Dottie dat haar oma een minnaar had. Als Dottie in het huis van Charlie is en haar MacBook controleert, vindt ze een Facebook account met allerlei foto’s, maar geen foto van deze eventuele minnaar. De dag na de begrafenis hebben Alma en Dottie een afspraak bij de notaris. Daar wacht een onaangenaam bericht en een geheim, dat bij Dottie niet bekend is, wordt onthuld. Omdat Dottie, ook na gesprekken met haar moeder, niet kan achterhalen wat er allemaal gespeeld heeft en wat er met haar oma gebeurd is, besluit ze naar Kreta te gaan. Op zoek naar de waarheid.  

De minnaar is een boek dat alleen maar intriges en geheimzinnigheden omvat, qua personen maar ook qua gebeurtenissen. Zowel in het verleden als in het heden zijn er dingen gebeurd die niet onthuld worden en de nieuwsgierigheid naar wat er allemaal gebeurd is en waarom er over al deze gebeurtenissen niet of nauwelijks gesproken wordt, neemt alleen maar toe. Vooral Alma, Dottie’s moeder, laat zeker niet het achterste van haar tong zien en dat sterkt Dottie alleen maar in haar overtuiging dat op Kreta de sleutel tot alles wat er gebeurd is, te vinden zal zijn. Maar niet alleen haar moeder, ook een aantal personen die Dottie op de begrafenis van haar oma ontmoet, doen uitspraken die op zijn minst vreemd te noemen zijn. En niet te vergeten personen uit het ‘verleden’ die ook  alles geprobeerd hebben om bepaalde gebeurtenissen in de doofpot te stoppen. ‘Niets is nog wat het lijkt’ (een citaat dat in het verhaal zelf gebruikt wordt) is op dit alles zeer zeker van toepassing.  

Er wordt gezegd dat Jet van Vuuren een fantasievolle vertelwijze heeft zonder ongeloofwaardig te worden maar in De minnaar, waarin veel gebruik wordt gemaakt van toevalligheden en waarin geheimen (té veel geheimen en onduidelijkheden) zich opstapelen, wordt de fantasievolle vertelwijze zeker eer aan gedaan, maar wordt de geloofwaardigheid geschonden.   

Verder maakt Van Vuuren in haar boeken, zoals bekend, vaker gebruik van personages die een tikkeltje verknipt zijn. In dit boek is bijna elk personage een tikkeltje verknipt, waardoor de door haar veelal gebruikte herkenbaarheid van personages ook enigszins in twijfel kan worden getrokken.  

Van spanning is er ook nauwelijks of geen sprake, ook niet van onderhuidse spanning, waardoor De minnaar de kwalificatie vrouwenthriller niet echt verdient. De plot kent zelfs een ietwat ‘happy end’. Een ‘eind goed, al goed’ slot aan een merkwaardig en zeker geen alledaags of luchtig verhaal. Er komen nog wel wat ontknopingen en verrassingen in deze plot voor, maar deze zorgen helaas niet voor het zo gewenste daverende einde.