Verhaal komt niet op gang

Stef Penney (1969) is filmmaker en schrijfster. In 2006 schreef zij haar eerste roman, De tederheid van wolven, en brak daar ook gelijk internationaal mee door. Het boek werd in maar liefst 32 landen uitgegeven en won vele prijzen waaronder (in het jaar dat het boek uitkwam) de Costa Book Award, een van de belangrijkste prijzen in het Engelse taalgebied. Voordat zij boeken begon te schrijven, schreef zij onder andere ook teksten voor de BBC. De onzichtbaren is haar tweede boek.

Ray Lovell, privédetective, wordt wakker in een ziekenhuis. Hij kan zich in het begin totaal niet herinneren wat er gebeurd is en waarom hij in het ziekenhuis terecht is gekomen. Volgens de politie is hij door een hek en vervolgens tegen een boom gereden en is hij door een jogger gevonden. Enkele maanden voor dit alles gebeurd is, komt er bij het recherchebureau Lovell Price, dat Ray samen met zijn partner Hen Price runt, een man binnen, Leon Wood, een zigeuner. Zijn dochter, Rose, is al bijna 7 jaar geleden, na haar huwelijk met Ivo Janko, verdwenen, en nu zijn vrouw overleden is, wil hij naar haar op zoek. Haar man, Ivo, en zijn vader, Tene, beweren dat Rose een paar maanden na haar huwelijk weggelopen is met een ander. Haar kind, Christo, heeft ze achtergelaten. Ray gaat op onderzoek uit, maar omdat de familie niet veel weet of niet veel wil loslaten, schiet het onderzoek niet echt goed op. Als later JJ, een neefje van Ivo Janko, ook een aantal opmerkelijke ontdekkingen doet en het idee krijgt dat er nogal wat familiegeheimen zijn waar niemand ook maar een woord over wil zeggen, gaat ook hij op onderzoek uit. Toch kan ook hij de vele mysteries niet ontrafelen. Pas op het moment dat Ray opeens een en ander te weten komt en dingen gaat combineren, begint er schot in de zaak te komen.

De onzichtbaren is een verhaal dat eigenlijk niet echt op gang wil komen. Gebeurtenissen die er echt toe doen komen helaas te weinig tot hun recht, grotendeels omdat Penney gekozen heeft voor een opzet van het verhaal die meer afbreuk doet dan toegevoegde waarde heeft. De verhalen van Ray en JJ lopen door elkaar heen, in verschillende tijdspannen. Daarbij komen de uitgebreide verhandelingen over het zigeunerleven en de familiegeschiedenis van de familie Janko. Dit alles maakt het verhaal erg langdradig, breedvoerig en te traag verlopend.

Ik kan De onzichtbaren ook niet echt als een thriller bestempelen, eerder als een psychologische roman. Er zit lang niet genoeg spanning in en dat kleine beetje dat er wellicht zou kunnen zijn, wordt ook nog eens tenietgedaan. De goede en minder goede familiebanden tussen de leden van de familie Janko worden goed neergezet, evenals de onderhuidse spanningen en de geheimen die sommige leden van de familie met zich meedragen. De persoon van JJ wordt goed uitgediept, evenals die van Ray. Dit zijn dan ook de enige twee personen (hoewel Tene en Lulu af en toe ook wel van zich doen spreken) die écht goed uit de verf komen; de andere personen blijven iets meer op de achtergrond. Uit de hele familiebeschrijving komt wel de kracht alsook de spanning en de vernietigende werking van familiebanden naar voren.
Het is jammer dat, vanwege het gebrek aan spanning en de te uitvoerige verhandelingen, het boek niet echt op gang lijkt te komen en zich naar het einde toe sleept. Het is pas dan dat het verhaal iets meer begint te lopen en iets meer vaart begint te krijgen, waarbij de plot ook best verrassend te noemen is, maar dan is het helaas al te laat. Het dubbel vertelperspectief heeft mijns inziens geen goede invloed. Door een andere opzet en de inbreng van meer spanning had er veel meer uit het verhaal gehaald kunnen worden.