Net niet de ultieme thriller

De vijftiende affaire is alweer het vijftiende boek van James Patterson in de serie ‘The Women’s Murder Club’. Buiten deze heeft Patterson nog een (behoorlijk) aantal andere series op zijn naam staan, waarvan die met Alex Cross een van de bekendste is. Als succesvolste hedendaagse thrillerauteur heeft James Patterson, sinds hij zich vanaf 1993 voornamelijk toe ging leggen op het schrijven van thrillers, meer dan 240 miljoen exemplaren verkocht.

In deel 1 van het verhaal maken we kennis met Alison Muller, getrouwd met Khalid Khan. Ze is in het Four Seasons hotel in San Fransisco waar zij een geheime ontmoeting heeft met Michael Chan. Zij gaat naar zijn suite en even later gaat het helemaal mis. Iemand die zich voordoet als een medewerker van de huishoudelijke dienst komt de kamer binnen en er worden drie kogels afgevuurd. Lindsay Boxer en haar partner Rich Conklin worden er naar toe gestuurd. Bij aankomst blijkt dat ook in de suite naast die van Michael een en ander gebeurd is. De vraag is alleen of er verband bestaat tussen beide gebeurtenissen.

Terwijl het politieteam volop met het onderzoek bezig is, komt er een melding van een vliegtuigcrash en al snel wordt bekend dat geen van de inzittenden deze crash heeft overleefd. Joe, de man van Lindsay, is een expert op het gebied van luchthavenbeveiliging. Hij laat haar, via de overbuurvrouw, weten dat hij betrokken is bij het onderzoek naar deze ramp. Maar, enkele dagen later is er nog steeds geen teken van leven van hem en Lindsay begint zich steeds meer zorgen te maken, temeer omdat er steeds meer vreemde dingen gebeuren en ze ook niet echt opschieten met het onderzoek naar de moorden.

Het verhaal is vanaf het begin nogal overweldigend. Veel gebeurtenissen, veel personages die kort na elkaar opgevoerd worden, een aantal vreemde voorvallen en personen met een dubbele identiteit of naam. Als lezer duizelt het je al snel door alles wat Patterson je voorschotelt. En hij gaat, na een kleine adempauze, gewoon weer verder. Lindsay krijgt daarbij het nodige te verduren en het is een klein wonder dat ze op de been weet te blijven. De mysteries worden steeds groter en de verbanden tussen slachtoffers, daders, politie en geheime diensten vervagen meer en meer. Het verhaal is één grote ‘rollercoaster’ waarin je als lezer automatisch meegetrokken wordt. Lindsay vormt het middelpunt van het verhaal en Patterson weet precies hoe hij haar neer moet zetten. Ruwe bolster, blanke pit en, zoals gezegd, kan ze veel hebben. Hier en daar komt haar onzekerheid even om de hoek kijken om meteen daarna weer plaats te maken voor onverzettelijkheid en doorzettingsvermogen. ‘Never give up’ zou een van haar lijfspreuken kunnen zijn.

Uiteindelijk is de plot ietwat teleurstellend en kom je als lezer nog niet helemaal te weten wie er nu eigenlijk achter alle gebeurtenissen zit en waarom. Een (enigszins) open einde hoeft geen probleem te zijn, maar in dit geval is het nogal frustrerend en maakt het dat er een onbevredigend gevoel overblijft. Was de plot beter en duidelijker uitgewerkt en waren alle puzzelstukjes op hun plaats gevallen, dan zou het wellicht dé ultieme thriller geweest kunnen zijn. Nu is dat helaas net niet het geval en dat is zeker jammer te noemen. Alle ingrediënten waren aanwezig, maar de kers op de taart ontbrak er nog aan.