Een verhaal dat doordendert

Maartje is getrouwd met Twan. Op de dag dat ze in haar huis overvallen wordt door twee mannen en vervolgens naar het ziekenhuis moet voor controle, komt ze haar oude liefde Bor tegen. Bij thuiskomst is Twan er nog niet. Sep, de broer van Twan en zijn dochter Tatum zijn er wel. Ze krijgen Twan echter maar niet te pakken. Als later op de dag iedereen weg is en Maartje op bed gaat liggen, valt ze in slaap. Ze wordt wakker van de bel. Er staan twee agenten op de stoep en het nieuws dat ze haar komen brengen is schokkend. De gebeurtenissen op deze dag zijn het begin van een periode waarin er heel veel gebeurt.

Een periode waarin Maartje op de proef wordt gesteld en heen en weer wordt geslingerd tussen droombeelden en realiteit. Ze weet op een bepaald moment niet meer wie van de schoonfamilie ze wel of niet meer kan vertrouwen en ook haar beste vriendin Anouk reageert soms vreemd. Kortom, bij wie kan ze nog terecht met haar problemen?

Loes den Hollander laat het verhaal in Droombeeld, haar 20e thriller inmiddels, gelijk heftig beginnen. En dat niet alleen. Dit begin zet ook meteen de toon voor de rest van het verhaal. In de eerste paar hoofdstukken gebeurt er meteen zó veel dat je als lezer daarna weer even op adem moet komen. De schrijfster weet op een overrompelende wijze de aandacht te trekken én vast te houden. Gaandeweg het verhaal volgt de ene (vreemde) gebeurtenis de andere op. Niet alleen in het leven van Maartje gebeurt er in korte tijd heel veel, ook in de levens van haar schoonzus, zwager en in het leven van haar beste vriendin Anouk. Hun hele leven staat totaal op zijn kop.

De plot is zeer verrassend te noemen. Een onverwachte ontknoping die zeker niet voorspelbaar te noemen is. De spanning die in het boek zit is meer een onderhuidse spanning. Zeker in het geval van Maartje, die niet meer weet waar ze aan toe is, niet weet wat haar nog allemaal te wachten staat en steeds weer andere verhalen te horen krijgt die haar dan weer verbazen, dan weer schokken.

De personages zijn divers te noemen. Ook doen bepaalde personages zich in eerste instantie anders voor en blijkt achteraf dat ze niet zo zijn zoals je zou denken. Dit alles zorgt voor de nodige reuring en zet je als lezer vaker op het verkeerde been.

De titel Droombeeld is toepasselijk voor bijna alle personages. Niet alleen de droombeelden die ze voor ogen hadden of nog steeds hebben, maar ook de nodige droombeelden die later in duigen vallen. Een geslaagde titelkeuze! Ook de foto op de cover is treffend: een masker waarachter een heleboel schuil kan gaan. Als er dan nog één minpuntje te noemen is, dan is dat het feit dat er twee losse eindjes overblijven. Het was namelijk niet nodig geweest.

Droombeeld is geschreven in de typische ‘Loes den Hollander’-stijl. Geen lange en moeilijke dialogen of betogen, maar een snelle, vlotte verteltrant. Gemakkelijk leesbaar en voor iedereen toegankelijk. Zeker in Droombeeld komt dit alles weer naar voren.