Hooggespannen verwachtingen worden niet waargemaakt

Corine Hartman stelt in Een vlaag van waanzin een actueel en veelbeschreven thema aan de kaak. Een ogenschijnlijk gelukkig gezinnetje: Anthonie, Romée en de drie kinderen, de tweeling Chloë en Ciara (11) en Thijmen (14). Anthonie trekt zich steeds verder terug in zijn eigen wereldje en als Romée op een reünie van school Jelle, een vriend van toen, weer tegenkomt, gebeurt het onvermijdelijke. Ze ontdekt dat ze nog steeds gevoelens voor hem heeft en ook Jelle wil graag weer contact met haar. Het huwelijk wordt steeds slechter, ze brengen nauwelijks nog tijd samen door en Anthonie wordt steeds achterdochtiger. Dan wordt het Kerst en geeft Romée te kennen dat ze het niet meer aankan. Ze wil na de feestdagen weg en die opmerking is nu nét de welbekende druppel die bij Anthonie de emmer doet overlopen.

Je hoeft de krant maar open te slaan en de berichten over familietragedies zijn legio. Daardoor is het ook een min of meer uitgekauwd onderwerp dat zich al herhaalde malen heeft geleend voor boeken en films. Mede hierdoor én vanwege het feit dat er (tot aan de moord) niet erg veel spannends gebeurt, maakt dat Een vlaag van waanzin een boek is dat nauwelijks beklijft. Het overgrote deel van het verhaal is eigenlijk één lange aanloop naar het moment dat bij Anthonie de stoppen doorslaan. De huwelijksperikelen worden uitgebreid beschreven evenals de (gebruikelijke) twijfels bij Romée. Twijfels over of ze moet weggaan, wat er dan gebeurt met de kinderen en dat de zestien huwelijksjaren ook mooie en goede momenten heeft gekend.

Het verhaal beschrijft de ups en downs in de (familie)relaties en de gebruikelijke (familie)perikelen. Met het reclamebureau van Anthonie gaat het door de crisis niet goed, ze weten nauwelijks nieuwe opdrachten binnen te halen. De vader van Anthonie is (beginnend) dementerend en de verhouding tussen vader en zoon is niet erg liefdevol. Stijn, de broer van Anthonie is een flierefluiter en een flirt. Hij heeft het idee opgevat een film te maken over dementie met zijn vader in de hoofdrol. De kinderen zijn niet anders dan andere kinderen. De communicatie tussen Romée en Anthonie staat op een laag pitje. Ze gaan elk hun eigen gangetje, praten nauwelijks nog met elkaar en er is nauwelijks nog interesse voor de ander. Zo sluipt de huwelijkscrisis langzaam maar zeker binnen.  

Hartman probeert nog enigszins spanning in het verhaal te krijgen door gebruik te maken van ‘flashforwards’. Het zijn de gedachten van Anthonie die hierin verwoord worden en in deze stukjes krijgen we al een voorproefje van wat ons te wachten staat. Maar toch wordt door dit gegeven de uiteindelijke plot niet de climax die verwacht mag worden.  

Een vlaag van waanzin is uiteraard niet te vergelijken met de boeken uit de Jessica Haider-serie. Dit nieuwe boek is heel anders, dat moge duidelijk zijn. Wat wel gezegd moet worden is dat de schrijfstijl in Een vlaag van waanzin beeldend is, maar dat is niet vreemd als je weet dat Hartman een passie heeft voor woord en beeld. De lezer ziet als het ware de personages en de situaties voor zich en je weet al dat het hele leven van deze mensen op zijn kop zal worden gezet. Je kunt zowel sympathie als antipathie hebben voor Romée en Anthonie. 

Een vlaag van waanzin is gebaseerd op een waargebeurd familiedrama en dat maakt dat het je, ondanks alles, wel aan het denken zet. Want ditzelfde zou zomaar bij je in de straat of in het dorp kunnen gebeuren. Tóch heeft zij met dit boek de (wellicht te) hoge verwachtingen helaas niet waar kunnen maken.