Een niet al te best opgebouwd en uitgewerkt verhaal

Paul Vegter staat in Een vorm van verraad, de zevende thriller van Lieneke Dijkzeul met de inspecteur in de hoofdrol, aan de vooravond van zijn tweede huwelijk, vier jaar na de dood van zijn eerste vrouw. 

‘Hij was nerveus, hoewel hij wist dat het besluit goed was. Het was geen aarzeling. Het was hooguit een licht onbehagen – een man van 59 die hertrouwde.’

Alles lijkt goed te gaan met zijn werk en in zijn privéleven, maar de anonieme brieven die hij ontvangt – zowel op het bureau als thuis, met waarschuwingen aan hemzelf en Renée, zijn toekomstige vrouw – zitten hem toch op zijn minst dwars. Zeker als op enig moment zijn huis onder vuur wordt genomen. Er vallen weliswaar geen slachtoffers, maar de schrik zit er goed in. Alle gebeurtenissen escaleren pas écht op de huwelijksdag, die dan ook een triest einde kent. 

Naast dit alles hebben Paul en zijn team ook nog te maken met de zaak van een driejarig jongetje, Jayden, dat van een balkon is gevallen. Een (hysterische) buurvrouw beweert dat zijn (stief) vader hem van het balkon heeft gegooid; andere buren beweren ook dat er problemen zijn binnen het gezin. Aan het team de taak om deze zaken te onderzoeken en erachter proberen te komen óf, en zo ja hoe, deze beide zaken wellicht met elkaar te maken hebben. 

Buiten de perikelen waar inspecteur Paul Vegter en zijn collega/verloofde rechercheur Renée Pettersen mee te maken krijgen, licht Dijkzeul ook een tipje van de sluier op over het leven van Sjoerd Talsma, rechercheur en collega van Paul en Renée. Ook zijn vrouw is overleden en hij kan, sinds haar dood, zijn draai niet meer echt vinden. 

Een vorm van verraad is een makkelijk te lezen boek, wellicht iets té. Er wordt aandacht geschonken aan de problemen waar het team, zowel beroepsmatig als privé, mee te maken krijgt, maar er wordt niet al te diep op ingegaan. Het taalgebruik is nogal simpel, waardoor je snel door het boek heen leest. Ook de dialogen zijn oppervlakkig en komen vaak op hetzelfde neer. 

Personages als Vegter en de leden van zijn team hadden in Een vorm van verraad tot goede (hoofd)personen uit kunnen groeien; ze hebben ieder hun eigen verhaal met ups en downs en genoeg goede én slechte karaktereigenschappen. Jammer genoeg heeft Dijkzeul hier in dit geval te weinig gebruik van gemaakt. Ook qua spanning mist er veel in het boek. Bepaalde gebeurtenissen hadden hiervoor kunnen zorgen (mits goed uitgewerkt), maar ook daar heeft Dijkzeul helaas kansen laten liggen. De sfeerbeschrijvingen, die vaak ook nog wel eens kunnen bijdragen aan een verhaal, missen c.q. zijn te summier uitgewerkt. 

Het verhaal is, mede door dit alles, té mager en ook de plot is niet echt goed uitgewerkt. Er zijn wat losse eindjes te bespeuren, zeker met betrekking tot het verhaal rond de val van Jayden.  Al met al een nogal teleurstellend einde aan een al niet te best opgebouwd en uitgewerkt verhaal.