Ietwat teleurstellend

De Canadese Joy Fielding begon al op jonge leeftijd met schrijven. Tijdens haar studiejaren was zij gedurende korte tijd actrice. Maar uiteindelijk nam zij toch de pen weer ter hand. Inmiddels heeft ze een hele reeks boeken op haar naam staan, die in meer dan 20 landen zijn vertaald. In Nederland debuteerde zij met het boek Zeg maar dag tegen mammie.

Bijna een jaar nadat Sandy en Ian Crosbie van New York naar Torrance zijn verhuisd, verlaat Ian zijn vrouw voor Kerri Franklin. Kerri’s dochter Delilah zit in een van de klassen waaraan Sandy les geeft. Op een dag verschijnt Liana Martin, een klasgenoot van Delilah, niet op school. Een aantal dagen later wordt ze gevonden, vermoord. Sheriff John Weber brengt deze moord in verband met een eerdere vermissing van een jong meisje, Candy Abbot, hoewel háár lichaam nooit gevonden is. Dan vinden Sandy en Delilah toevallig het lichaam van Fiona Hamilton, op dezelfde wijze vermoord als Liana. De man van Fiona wordt gearresteerd. De inwoners van Torrance halen opgelucht adem er van overtuigd dat de moordenaar opgepakt is. Totdat Megan, de dochter van Sandy en Ian verdwijnt, evenals Delilah…
De karakters zijn fraai uitgewerkt en hebben alles in zich om er een goed boek van te maken. Hoe komt het dat dit toch niet helemaal gelukt is? In de eerste plaats zit er te weinig vaart in het verhaal en in de tweede plaats wordt het onderzoek naar de moorden te weinig uitgediept, waardoor er van échte spanning eigenlijk nauwelijks sprake is. Daarbij komt dat de informatie in de hoofdstukken ‘Dagboek van de moordenaar’ hier en daar iets te gedetailleerd beschreven is, soms weinig relevant en daardoor nogal langdradig is. De personages zijn goed neergezet. Hun karakters worden uitvoerig beschreven. Datzelfde geldt voor het dagelijkse leven in Torrance. Helaas maken deze gedetailleerde beschrijvingen nog geen goede thriller van dit boek.
Joy Fielding zegt dat zij vaak teleurgesteld is in schrijvers van thrillers omdat zij te veel op het plot en te weinig op de karakters focussen en daarbij ook nog te veel losse eindjes openlaten. In dit boek heeft Joy zich inderdaad duidelijk gefocussed op de karakters, waardoor het plot uiteindelijk té weinig aandacht krijgt.
Het laatste hoofdstuk geeft de (psychologische) dadendrang van de moordenaar weer. Het beschrijft hoe de personages in het boek met het gebeuren zijn omgegaan en hoe ze uiteindelijk in het leven zijn komen te staan. Een goed einde van een, helaas voor mij, toch wat teleurstellend boek.