Uitermate zwak en teleurstellend

De Nederlandse schrijfster Esther de Blank (1951) is al sedert 1999 binnenschipper op de Europese vaarwegen. Voordien werkte ze al op diverse rondvaart- en charterschepen. In haar twee vorige thrillers, TunnelmoordTwijfel (2011), speelt het scheepvaartmilieu dan ook een functionele rol, en in Haast, haar onlangs verschenen derde thriller, is dat niet anders.

Rechercheur Isabel Jansen is er net achter gekomen dat haar vriendin Josien haar bedrogen heeft. Een dag later belt Sanne, een vrouw die ze ooit tijdens een onderzoek gesproken heeft. Sanne woont op een vrachtschip en kan een vracht naar het zuiden krijgen. Omdat ze niet veel zin heeft om in haar eentje te gaan, vraagt ze of Isabel haar wil vergezellen. Aangezien Isabel eigenlijk geen vrij kan krijgen én een nieuwe partner in moet werken, bedenken ze een plan: de nieuwe partner gaat een paar dagen met hen mee om op die manier praktijkervaring op te doen. Tijdens de eerste dag aan boord gebeurt wat Isabel al gehoopt had: Sanne is verliefd op haar en ze brengen de eerste nacht samen door. Als Isabel een paar dagen later, na tussendoor nog even op kantoor te zijn geweest, weer terug aan boord is van het schip, krijgt ze een telefoontje van Philip, haar nieuwe partner. Er zijn een aantal lichamen in een gezonken huurjacht gevonden en er is sprake van een misdrijf. Isabel moet dus weer aan de slag. Het onderzoek schiet niet echt op en wordt steeds onderbroken door onvoorziene gebeurtenissen. Ook de relatie met Sanne ontwikkelt zich niet zoals Isabel hoopte. Dan gebeurt er opeens heel veel en ontwikkelen de zaken zich in een sneltreinvaart...

Over Tunnelmoord, haar debuut, was ik in 2010 al niet zo te spreken. Over Haast heb ik helaas ook niet veel goeds te melden. Net zoals in haar eerste boek, komt Esther de Blank aanzetten met nogal wat technische verhandelingen die verband houden met de binnenscheepvaart. Niet echt interessante kost voor een doorsnee lezer.

Het personage ‘Isabel’ is weinig tot niets veranderd. Ze is nog steeds hetzelfde heethoofd, hysterisch, licht ontvlambaar, ongeduldig, snel ontgoocheld en het drinken en het vloeken is ze ook niet verleerd. Samenwerken met haar is dan ook geen pretje. Ze heeft het dan ook al heel snel aan de stok met haar nieuwe partner, zowel letterlijk als figuurlijk. Het kenmerkende gedrag van Isabel is uiteraard niet het gedrag van een doorsnee rechercheur. Er zijn er al voor minder geschorst…

Haar relatie (of wat hier moet voor doorgaan) met Sanne is ongeloofwaardig. De relatie is nauwelijks begonnen of ze is eigenlijk al voorbij, grotendeels door onbegrip van Sanne voor de (werk)situatie van Isabel. Dit alles wordt bijna in het belachelijke getrokken. Isabel is veel meer met haar eigen problemen bezig dan met de zaak. Ze is, door alles wat er gebeurd is, zo opgefokt dat ze niet meer rationeel kan denken en met alles en iedereen op de vuist gaat. Dit is niet realistisch te noemen. Ook het verhaal met betrekking tot de ziekenhuisopname(s) van Isabel is ontzettend warrig. Wat gebeurt er nu echt en wat droomt ze? Mij wordt het niet echt duidelijk en ik vraag me dan ook af waarom Esther de Blank dit totaal overbodige relaas in het verhaal opgenomen heeft.

De uitwerking van de plot is ronduit mager te noemen. Alles is ‘opeens’ opgelost, niet alleen de moorden, maar ook nog een eerdere zaak waar Isabel aan gewerkt heeft. En hoe? Dat wordt eigenlijk nauwelijks vermeld. Met hooguit een paar regels wordt een en ander afgeraffeld. Een uitermate zwak en teleurstellend boek.