Al met al een aardig boek

Britta Bolt staat voor een schrijversduo en wel de Zuid-Afrikaan Rodney Bolt en de Duitse Britta Böhler. Rodney studeerde Engelse taal aan de universiteit van Cambridge en werkte tot 1990 in de Londense theaterwereld. Daarna verhuisde hij naar Amsterdam, waar hij voor diverse kranten en magazines schreef. Britta studeerde rechten aan de universiteit van Freiburg. Zij verhuisde in 1991 naar Amsterdam en ging daar bij een advocatenkantoor werken. Haar voorstel aan Rodney om samen te gaan schrijven resulteerde in hun eerste thriller, Heldhaftig. Na dit eerste boek zullen er nóg twee verschijnen met als rode draad de drie motto’s van de stad Amsterdam: Heldhaftig, Vastberaden en Barmhartig.

Pieter Posthumus is werkzaam bij de Dienst Rampen en Uitvaarten van de gemeente Amsterdam. Deze dienst verzorgt de uitvaarten van mensen die geen familie meer hebben of waarvan deze niet meer te achterhalen is. Op een dag worden er bij de Dienst een aantal lijken aangemeld: een (waarschijnlijke) zelfmoord, een lichaam gevonden in de gracht, een oude alleenstaande man en een vrouw, overleden in een bejaardentehuis. De laatste twee vormen geen probleem, maar bij de eerste twee heeft Posthumus zo zijn bedenkingen. Het lijk, gevonden in de gracht, is van een Marokkaan, Amir, een neef van een van de leden van de zogeheten ‘Amsterdamse cel’, een groep Marokkaanse jongeren waar de politie al een tijdje achteraan jaagt. Merel Dekkers, een nicht van Posthumus die hij al 20 jaar niet meer gezien heeft, is nu journaliste in Amsterdam en is bezig aan een serie verhalen over deze ‘Amsterdamse cel’. Zij heeft o.a. het nichtje van de verdronken Marokkaan geïnterviewd en krijgt daarna opeens rare telefoontjes.

Bij een standaard huisbezoek in de flat van Amir wordt Posthumus aangevallen met een taser. Hij legt contacten met de familie van de verdronken Marokkaan om te proberen er achter te komen door wie hij is aangevallen. Als hij later ook nog beelden van een bewakingscamera in handen krijgt, gemaakt in de buurt waar Amir in het water terechtkwam, raakt de zaak steeds meer aan het rollen.

Het feit dat Heldhaftig zich afspeelt in Amsterdam verklaart dat er al snel een vergelijking wordt gemaakt met de boeken van Baantjer. Alleen zijn er nu geen De C-o-c-k en geen Vledder, maar is er P.P., Pieter Posthumus. En was Café Lowietje de vaste pleisterplaats van De Cock, in het geval van Pieter Posthumus is het De Dolle Hond, waar hij menig uurtje doorbrengt. Echter, het verhaal in Heldhaftig gaat ietwat verder, dieper dan de zaken waar de Cock en Vledder mee te maken kregen. Heldhaftig is niet als een thriller pur sang te betitelen; alleen de proloog komt hiervoor aardig in de richting, maar daar blijft het dan ook bij.

Pieter Posthumus is een sympathieke speurneus, weliswaar weggepromoveerd bij de politie, maar zijn instincten komen hem deze keer nog aardig goed van pas. Zijn vastberadenheid en doorzettingsvermogen doen de rest. Als hij zich eenmaal in een zaak heeft vastgebeten, laat hij niet meer los. En dat is precies wat er in Heldhaftig gebeurt. Ondanks het feit dat hij te maken krijgt met een nogal radicale Marokkaanse bende (de ‘Amsterdamse cel’), laat hij zich niet weerhouden om (bijna) in zijn eentje de moord op de jonge Marokkaan en de zelfmoord van een jongen uit te zoeken, zelfs niet als zijn nichtje Merel er ook nog bij betrokken raakt.

Zeker in het begin is het even wennen aan alle personages die opgevoerd worden, zeker ook door alle Marokkaanse namen die gebruikt worden en die soms verwarrend kunnen zijn. Ook bevat het boek diverse verhaallijnen die langs of door elkaar heen lopen. Al snel kom je er als lezer achter dat al deze verhaallijnen met elkaar te maken hebben en dat komt de spanning helaas niet ten goede. Het onderwerp is niet echt origineel te noemen: de problemen met en tussen Marokkaanse jongeren. Tóch weten de schrijvers af en toe een klein tipje van de sluier op te lichten en stellen zij de problemen waar de Marokkaanse jongeren zelf mee te maken hebben aan de kaak. Ook de corruptie van in dit geval een (fictieve) afdeling van de AIVD is natuurlijk geen nieuw gegeven.

Al met al een aardig boek, met een hoofdpersoon die nog wel een aantal verhalen meekan.