Same, same, but different...

Roel Thijssen reist, samen met zijn vrouw Mieke, door Laos om inspiratie op te doen voor het schrijven van spionageromans. Hun reis begint in Vientiane, het ‘geïmporteerde’ Thailand. Van daar uit vervolgen zij hun reis naar Vang Vieng, de Indochinese variant van Ibiza. Daarna reizen ze door naar Luang Prabang, de laatste schakel met de wereld buiten Laos. Vervolgens doen ze Pakse aan, een stad die de diepe historische wortels van Vientiane en Luang Prabang mist aangezien de stad amper een eeuw oud is. Vanuit Pakse gaan ze naar Champassak, een uit de kluiten gewassen gehucht met een, niet eens geasfalteerde, hoofdstraat. Ook brengen ze een bezoek aan de ruïnes van Vat Phou, die in een opvallend goede staat zijn ondanks het feit dat ze al gebouwd zijn in de negende eeuw. Hun reis sluiten ze af op het backpackers eiland Don Det.  

Laos is een land dat door vele Azië-gangers niet direct als reisbestemming wordt gekozen. Thailand staat (uiteraard) op nummer één en dan zijn er nog wel een aantal landen die de voorkeur krijgen boven Laos. Een belangrijke reden hiervoor is uiteraard ook dat Laos pas vanaf het begin van deze eeuw (beter) toegankelijk is voor reizigers. Maar toch is er van massatoerisme echter absoluut geen sprake.  

Laos is een land met een historie die terug gaat tot in de 14e eeuw. Toen werd het Koninkrijk Lan Xang of Lan Xang Hom Khao, het rijk van de miljoen olifanten en de witte parasol, gesticht. Laos valt moeilijk te doorgronden, mede door zijn complexe geschiedenis, maar dit mysterieuze maakt het ook weer zo aantrekkelijk.  

In Het land onder de witte parasol schetst Roel Thijssen aan de hand van diverse invalshoeken een beeld van Laos in het verleden én het heden. De religie komt uiteraard aan bod, de geschiedenis van het land wordt beschreven, de (invloeden van) oorlogen en buitenlandse machten, maar ook het koningshuis (dat sinds 1975 niet meer bestaat), de opkomst van het toerisme en de Laotiaanse keuken.  

Het is jammer dat Thijssen geen chronologische volgorde aanhoudt voor, in ieder geval de geschiedenis, van het land. Dit én de vele andere onderwerpen komen nu door elkaar heen aan bod. Verder verwijst Thijssen veel én vaak naar andere boeken die over Laos geschreven zijn en dat maakt het verhaal soms nogal rommelig.  

Thijssen hanteert geen boeiende schrijfstijl. Het boek bevat grotendeels een ‘droge’ opsomming van feiten en gegevens en slechts af en toe permitteert hij zich een grappige opmerking of beschrijving. Maar zeer zeker té weinig om het boek als prettig leesbaar te beschouwen.   Als gids voor de geïnteresseerde toerist is het boek nauwelijks bruikbaar, aangezien er té weinig aandacht geschonken wordt aan de (toeristische) bezienswaardigheden in het land.  

Een veelgebruikte uitdrukking in Indochina (een geografische term voor dat deel van Azië dat bestaat uit het huidige Vietnam, Laos en Cambodja)  is: ‘Same, same, but different’. Deze uitdrukking is ook vaker gebruikt als titel voor films over Azië en het is dan ook deze uitdrukking die de subtiele verschillen tussen de Indochinese culturen goed weergeeft. Het lijkt allemaal één pot nat, en tóch is het anders…. Een uitdrukking die de lading volledig dekt.