Meer psychologische roman dan literaire thriller

Chevy Stevens is een pseudoniem voor Rene Unischewski. Zij werd in 1973 op Vancouver Island (Canada) geboren. Ze werkte een tijdje als vastgoedmakelaar, en in die periode fantaseerde ze, al wachtend op klanten, over angstaanjagende gebeurtenissen die haar zouden kunnen overkomen. Zo kwam ze op het verhaal voor haar eerste boek, Vermist, dat in 2009 uitkwam. Ze won er meteen de ‘International Thriller Writers Award’ voor ‘Best First Novel’ mee. Ook werden de vertaalrechten aan tientallen landen verkocht en wordt er gewerkt aan een filmscenario. Ik zie alles is haar derde boek, waarin Nadine Lavoie wederom van de partij is.

Nadine Lavoie is psychiater. Zij behandelt patiënten die op de psychiatrische intensive care van een ziekenhuis opgenomen worden. Op een dag krijgt ze een nieuwe patiënte, Heather Simeon, die een zelfmoordpoging heeft ondernomen. Heathers echtgenoot, Daniël, had haar op de keukenvloer aangetroffen met het mes naast haar. Uit gesprekken blijkt dat Heather al twee keer eerder een zelfmoordpoging heeft gedaan en dat ze een week eerder een miskraam heeft gehad. Ook blijkt dat Heather en haar man een tijd in een commune zijn geweest, geleid door Aaron Quinn. Zelf heeft Nadine, toen ze een jaar of twaalf, dertien was, ook al een tijd in deze commune doorgebracht, samen met haar moeder en haar drie jaar oudere broer Robbie.
Langzaam maar zeker lijkt het beter te gaan met Heather, maar nadat ze te horen heeft gekregen dat haar ouders overleden zijn, gaat het weer bergafwaarts met wederom een zelfmoordpoging als gevolg, en deze keer met fatale gevolgen. Door alle gebeurtenissen komen bij Nadine ook steeds meer herinneringen aan haar tijd in de commune naar boven, en deze herinneringen zijn niet plezierig te noemen. Vanaf het moment dat ze met haar verhalen naar de politie stapt en Aaron verhoord wordt, krijgt Nadine het idee dat ze bespied en achtervolgd wordt. Als ze dan ook nog te horen krijgt dat haar dochter Lisa, die van huis is weggelopen, een zwervend bestaan leidt en drugsverslaafd is, bij de commune terecht is gekomen, staat ze doodsangsten uit en probeert ze er alles aan te doen om Lisa daar weg te krijgen en Aaron te laten veroordelen. Met hulp uit onverwachte hoek komt er uiteindelijk toch een doorbraak, maar dit gaat niet zonder slag of stoot.

Ik zie alles staat bol van psychologische spanningen, in dit geval zowel bij Heather als bij Nadine. Beiden hebben in dezelfde sekte gezeten en beider herinneringen (vooral die van Nadine) worden uitvoerig beschreven. De spanning in dit boek is dan ook niet te vinden in de actie, maar meer in de psychologische spanningen, die voortkomen uit de gebeurtenissen in het verleden. De spanningen in het leven van Nadine hebben ook te maken met haar dochter Lisa, die ze, na een lange tijd, bij toeval weer tegenkomt. Ook de onmacht van Nadine wordt goed geschetst. Ze is psychiater, maar kan zichzelf en haar dochter klaarblijkelijk niet helpen en dat frustreert haar. Toch wil ze er alles aan doen om in ieder geval haar dochter te redden, ook al weigert deze eigenlijk alle hulp van haar. Nadine strijdt ook voor gerechtigheid en wil kost wat kost dat Aaron, de leider van de commune, opgepakt wordt om wat hij haar en andere sekteleden heeft aangedaan. Ook dit is een constante strijd die op een indringende, heftige manier in het verhaal verweven is. Ondanks dit alles is er toch ook nog plaats voor wat romantiek, als een collega van Nadine aangeeft dat hij gevoelens voor haar heeft.

Al bij al vind ik Ik zie alles meer een psychologische roman dan een literaire thriller, met aan het einde wél een spannende ontknoping.

Chevy Stevens heeft ooit in een interview aangegeven dat al haar boeken over ‘overleven’ gaan. In Ik zie alles gaat dit gegeven in ieder geval op: het leven van Nadine is één grote strijd om te overleven. Een andere uitspraak van Stevens is dat volgens haar de aantrekkingskracht van de meeste thrillers is dat zaken worden opgelost en dat het goede over het kwade zegeviert. Ook dit geldt voor Ik zie alles. Uiteindelijk krijgt Nadine de onderste steen boven en, zij het met wat hulp, zegeviert het recht en wordt er afgerekend met de ‘slechteriken’.