Pretentieloos boek, maar Irene Huss is sympathiek

De Zweedse schrijfster Helene Tursten (1954) debuteerde in al 1998 met Den krossade tanghästen, maar bij ons kwam de Nederlandse vertaling, Novemberval, pas in 2008 op de markt. In deze roman stond politierechercheur Irene Huss voor het eerst centraal. Nadien volgden in ons taalgebied nog Nachtronde (2009) en De getatoeëerde torso (2010), en nu dus De duivel in het glas. In Zweden zijn in de serie rond Irene Huss inmiddels al tien delen verschenen.

Jacob Schyttelius, 31, leraar, wordt op een avond bij het vakantiehuisje van zijn ouders, waar hij sinds zijn scheiding verblijft, doodgeschoten. Als rechercheur Irene Huss en haar partner Fredrik Stridh, samen met predikant Jonas Burman, naar de ouders van Jacob rijden om hun het slechte nieuws te vertellen, treffen ze het huis donker aan. Een deur staat op een kier. Na onderzoek treffen ze Sten en Elsa Schyttelius in de slaapkamer aan. Beiden zijn ook vermoord. Zowel op de computer van Jacob als op die van zijn ouders is op het beeldscherm met bloed een satanisch symbool aangebracht. Het rechercheteam probeert op alle mogelijke manieren meer aanknopingspunten te vinden. Irene gaat naar Londen om te praten met Rebecka, de dochter van Sten en Elsa, en dus Jacobs zus. Zij is echter ingestort en depressief en het kost veel moeite om met haar in contact te komen. Als het uiteindelijk toch lukt, komt Helen op een spoor. En het volgen van dit spoor lijkt naar de oplossing van de moorden te leiden. Maar dit gaat zeker niet zonder slag of stoot.

De duivel in het glas is een pretentieloos boek met een losse, gemakkelijk leesbare schrijfstijl met hier en daar zelfs ruimte voor een grapje. Het leven van Irene Huss komt op een ongedwongen en herkenbare manier voorbij. Ze probeert haar tijd te verdelen tussen het vele werk op het bureau en haar gezin: haar man Krister (kok), haar dochters, Katarina en Jenny (een tweeling) en Sammie, de hond. Elk heeft zo zijn eigen problemen en die worden dan ook uit-en-te-na besproken.

Het verhaal kent geen grote spanningsbogen. De dader wordt gaandeweg het verhaal al in beeld gebracht, en alleen het motief voor de drie moorden is nogal verrassend. Een goede zet van Helene Tursten om op die manier het verhaal in ieder geval nog een onverwacht einde te geven. Het verhaal over een onderzoek van een collega van Irene naar een aantal rivaliserende motorbendes voegt niets toe. Geen idee waarom Helene dit in het verhaal heeft ingebracht. Het enige dat ik zou kunnen bedenken is dat het een gegeven is geweest voor een van haar andere boeken.

Het verhaal in De duivel in het glas is zeker geen verhaal voor een ijzersterke thriller, maar de sympathieke Irene Huss kan als voorbeeld dienen voor een moderne carrièrevrouw die, in dit geval weliswaar niet zonder hulp van haar man, haar werk en relaties kan onderhouden, tussendoor ook nog tijd heeft voor sport en geïnteresseerd is in andere mensen en culturen. Al met al een verfrissende rechercheur, een geslaagd tegenwicht voor het prototype van de nurkse inspecteur met drank- of relatieproblemen.