Niets is wat het lijkt...

Vera de Vries en haar zoon Jonas hebben een soort van haat-liefdeverhouding. Jonas is door Vera het huis uit gezet omdat hij niet van de drugs af kan blijven. Ze wil hem helpen af te kicken, maar hij weigert haar hulp. Het enige dat hij haar elke keer vraagt is geld. De situatie wordt voor Vera steeds uitzichtlozer. Door alle problemen is ze ook nog bang haar baan te verliezen, wat helemaal rampzalig zou zijn.    

Nadat de echtgenoot van mevrouw Kanter, een van Vera’s patiënten in het verzorgingshuis, overlijdt en hun zoon Koen, met wie ze al meer dan twintig jaar geen contact hebben gehad, vanuit Canada naar Nederland komt om zijn moeder op te zoeken en zaken af te handelen, brengt dit ook een verandering teweeg in het leven van Vera. In eerste instantie lijkt alles een positieve wending te nemen, maar later blijkt dat lang niet alles is zoals het leek en dan verandert het leven van Vera in een regelrechte nachtmerrie.    

Vera is een labiel persoon, die steeds weer zwicht voor de nukken en mooie beloftes van haar zoon Jonas. Ze stuurt hem elke keer weg, maar zodra hij zichzelf in de problemen heeft gebracht, probeert ze hem tóch weer te helpen, ook al brengt ze zichzelf daardoor in de problemen. Ze heeft geen leuk leven gehad en probeert koste wat kost het hoofd boven water te houden. Maar dit wordt door allerlei gebeurtenissen (deels) buiten haar eigen schuld om, steeds moeilijker. Als haar dan een uitweg geboden wordt, grijpt zij deze kans met beide handen aan, ten einde raad als ze is. Maar, deze beslissing komt haar héél duur te staan.    

Eigenlijk is Kwade trouw niet écht een pur sang thriller te noemen. Geen ‘suspense’ zoals in (onder andere) Mannenjacht, een eerder boek van Marion van de Coolwijk. Kwade trouw zit als verhaal goed in elkaar en Vera is een ‘welwillend’ hoofdpersoon. Ze belandt van het ene probleem in het andere en laat zich gemakkelijk manipuleren; goed voor het verloop van het verhaal. Ook Jonas, haar zoon, past goed in het plaatje. Het hele verhaal zal veel mensen (helaas) bekend voorkomen en dat maakt het herkenbaar, toegankelijk én begrijpelijk.    

Tóch mist er ‘iets’ in het boek. Iets dat voor veel meer échte spanning had kunnen zorgen; wellicht een andere wending aan het verhaal had kunnen geven, waardoor je als lezer nóg meer had kunnen meeleven met de moeilijkheden en uitdagingen waar Vera mee te maken krijgt. Het verhaal blijft nu hangen in eenzelfde stramien, zonder échte spanningsbogen en dat is jammer. Ook is het verhaal hier en daar wat voorspelbaar en voorvoel je als lezer al bepaalde gebeurtenissen. Tóch weet Marion van de Coolwijk je wel een aantal keren op het verkeerde been te zetten, met de plot als grootste verrassing.    

Al met al zal je, na het lezen van het boek, empathie voelen voor Vera, ondanks het feit dat niet alles wat zij gedaan heeft goed te praten is. Moraal van het verhaal: het is moeilijk om mensen te vertrouwen, zelfs als je denkt dat ze om je geven en het beste met je voor hebben.