Duizelingwekkende vaart

Simon Kernick (Slough, 1966) had na zijn schooltijd verschillende baantjes en zwierf een tijdje door Canada, Amerika, Australië en het Verre Oosten. Na zijn terugkeer in Engeland studeerde hij af en zette zich aan het schrijven. Zijn eerste twee boeken werden niet goed ontvangen, maar zijn derde boek The Business of Dying betekent zijn doorbraak. Daarna volgden nog een aantal boeken, die allen genomineerd werden voor diverse onderscheidingen. Het boek Meedogenloos werd in 2007 verkozen voor de populaire Richard & Judy leesclub en daarmee werd hij meteen een van de populairste en best-verkopende auteurs van Engeland.
Tom Meron krijgt op een zaterdagmiddag een onverwacht telefoontje van een oude schoolvriend, Jack Calley, die om hulp vraagt. De laatste woorden van Jack zijn het adres waar Tom, met zijn vrouw Kathy en hun 2 kinderen Mac en Chloe, woont. Tom brengt, in paniek, de kinderen naar zijn schoonmoeder en rijdt terug naar huis. Binnen ziet hij een in het zwart geklede man rondlopen. Hij belt de politie en rijdt naar de universiteit waar Kathy aan het werk zou moeten zijn. Haar kamer is echter afgesloten en op het moment dat hij weer weg wil gaan, ziet hij bloedvlekken op de vloerbedekking. Hij volgt de sporen en staat dan plotseling oog in oog met een gestalte in een blauwe werkoverall, een zwarte bivakmuts op, handschoenen aan en een mes in zijn hand, waarvan het uiteinde donker is van het bloed. Tom weet, zij het gewond, te ontkomen en slaat op de vlucht. Hij wordt echter gearresteerd en wordt verdacht van een moord die op de universiteit is gepleegd.
Hij wordt ondervraagd, maar bij gebrek aan bewijsmateriaal, vrijgelaten. Dit alles is nog maar een voorbode van datgene dat hem verder nog te wachten staat.
Spanning alom en dit alles in een duizelingwekkend tempo. De achtervolgingen, meest gruwelijke martelingen en moorden volgen elkaar in sneltreinvaart op. De beschrijvingen van dit alles zijn dusdanig, dat het lijkt alsof je er zelf bij bent. Je voelt de pijn van de slachtoffers en ‘ruikt’ de angst van diegenen die achtervolgd worden door de meest satanische seriemoordenaar die er bestaat. Het verhaal, dat eigenlijk een aantal verschillende verhaallijnen bevat (het verhaal van Tom en Kathy Meron; het verhaal van de seriemoordenaar en zijn handlangers; het verhaal van de zogenaamde zelfmoorden van o.a. een opperrechter en het verhaal van Tina Boyd, die ooit politieagente was en wiens partner en vriend ook om het leven zijn gebracht), valt aan het einde grotendeels als een puzzelstuk in elkaar.
Adjudant Mike Bolt en zijn partner Mo Khan van de National Crime Squad, hebben de ondankbare taak deze complexe zaak op te lossen.
Een knap staaltje schrijverskunst om zó veel verhaallijnen en gebeurtenissen, die in eerste instantie weinig met elkaar van doen lijken te hebben, als één verhaal tot een einde te breien. Zelfs de kleinste details blijken aan het einde niet over het hoofd te worden gezien, waardoor er nauwelijks losse eindjes overblijven.
Meteen vanaf het begin zit de spanning er zó goed in, dat je het boek helemaal niet meer weg kunt leggen. Heel af en toe lijkt het allemaal een beetje té veel van het goede (zou iemand dit allemaal écht mee kunnen maken?), maar door de manier waarop het verhaal is opgebouwd, de schrijfstijl en de ontknoping, komt de schrijver hier moeiteloos mee weg.
Op één klein foutje heb ik de schrijver kunnen ‘betrappen’: in het begin van het boek, tijdens het telefoongesprek van Tom en Jack, staat bij Tom thuis de tv aan. Er is net een voetbalwedstrijd begonnen en Tom hoort dat het publiek luid begint te juichen als een van de spelers een goal scoort. Later in het verhaal: adjudant Mike Bolt zit in zijn kantoor, heeft de tv aan en zit ook naar de voetbalwedstrijd te kijken. Het oersaaie duel bevindt zich halverwege de 2e helft en de stand is nog steeds 0-0…..
Dit is natuurlijk niet relevant voor het verhaal, maar tóch een slordigheidje van de schrijver die verder een razend spannende thriller heeft geschreven. Een knap staaltje
Vakmanschap.