Iets te weinig diepgang

Svea Ersson is, hoewel de naam anders doet vermoeden, een Nederlandse schrijfster, in Heemskerk geboren. Haar opa was een Zweedse zeeman, vandaar de naam Ersson. Haar eerste boek schreef ze toen ze 16 was, maar werd nooit uitgegeven. Ersson bleef echter schrijven en niet zonder resultaat: met Na Melanie ligt haar alweer vierde boek in de schappen.

Roos en Jochem verhuizen van Amsterdam naar Haarwoude, waar Jochem als kind heeft gewoond. Ze kopen een huis waarin de vorige bewoonster zelfmoord heeft gepleegd, iets waar Roos pas later achter komt. Na een fikse verbouwing gaat Roos op een dag met de auto boodschappen doen in Middelberg. Zij rijdt daar een fietsster omver. Het blijkt ene Suzan Bakker te zijn, een vrouw met wie Jochem een verhouding heeft gehad. Mede door de recente verhuizing van Suzan en andere voorvallen, begint er bij Roos iets te knagen. Na een aantal ‘toevallige’ ontmoetingen en met wat informatie over de vorige bewoonster van het huis en een moord die in 2000 is gepleegd, krijgt Roos het idee dat er ergens iets niet klopt en dat Jochem dingen weet die hij haar niet verteld heeft. Maar wat? Daar probeert ze, ondanks tegenwerking, tóch achter te komen.

Er zijn twee verhaallijnen: de eerste speelt zich af in de jaren 1999/2000 en de tweede in 2012/2013. Tussendoor worden ook nog de gedachten van de ‘dader’ weergegeven. Het eerste deel gaat over Melanie toen zij nog kind was en het tweede deel over Roos en Jochem en begint met hun verhuizing. In de eerste hoofdstukken uit deze periode zitten vaak lange tussenpozen (soms wel een paar maanden) en het is duidelijk een aanloop naar de rest van het verhaal. Er gebeurt weinig en de spanning is nog even ver te zoeken.

Er zitten in het verhaal heel veel toevalligheden, zowel bepaalde ontmoetingen alsook voorvallen. Wat ontbreekt in het verhaal is diepte. Het blijft grotendeels oppervlakkig ondanks alle gebeurtenissen en de geheimen die met het verleden te maken hebben en uiteindelijk, gaandeweg het verhaal, onthuld worden. Relaties, zelfs die tussen Roos en Jochem, worden te weinig uitgediept en de psychologische kant van het verhaal blijft ook vaak onderbelicht. Zeker, door deze oppervlakkigheid heeft het verhaal meer vaart, maar toch...
Sommige personages komen ook niet helemaal uit de verf en van andere vraag je je af waarom ze überhaupt opgevoerd worden. Ze voegen namelijk niets toe aan het verhaal.
De plot daarentegen is verrassend. Door allerlei zinspelingen denk je te weten wie de dader is en wat er in het verleden allemaal gebeurd is, maar dan blijkt het verhaal opeens tóch een andere wending te nemen.

Alles bij elkaar is het een aardig verhaal, dat stukje bij beetje uit de doeken doet wat er in de jaren 1999/2000 gebeurd is, waardoor je wel getriggerd blijft. Maar, zoals gezegd, ontbreekt er toch hier en daar wel wat in het verhaal, en had het met wat meer diepgang en uitwerking nóg iets meer kunnen beklijven.