Er gebeurt veel in 'Onder verdenking'...

Er gebeurt veel in Onder verdenking, wellicht té veel. Eric Oosthoek maakt gebruik van maar liefst drie verhaallijnen en dat in zijn eerste boek uit een reeks van misdaadromans die (deels) gebaseerd zijn op waargebeurde verhalen. In deze reeks maken we kennis met rechercheur Maarten Severyn en (in iets mindere mate) Officier van Justitie Lydia Govaert.    

Maarten Severyn is rechercheur bij de Amsterdamse politie. Hij heeft aan de rand van de afgrond gestaan: een collega is gedood tijdens een politieactie en zijn vrouw Anne is doodgereden door een dronken automobilist. Nu hij, in een andere functie, weer binnen het politieapparaat werkzaam is, komt er veel op zijn bordje terecht: de moord op Maaike Ferwerda, de zaak rond Fouad Essadki én zijn persoonlijke missie: een onderzoek naar Ronny Wegter, de automobilist die verantwoordelijk is voor de dood van zijn vrouw. Hij balanceert nog steeds op het randje, zowel in zijn privéleven als waar het zijn werk betreft.    

Severyn is een interessant personage, een personage dat perspectief kan bieden voor een serie verhalen. Hij is een ‘harde’, maar wel rechtvaardig. Hij bijt zich in zaken vast en wil, koste wat kost, dat de waarheid aan het licht komt, ook als hij daardoor op het randje van het toelaatbare moet acteren. Hij deinst er ook niet voor terug (oud-)collega’s om gunsten te vragen. In dit boek komen de andere personages in mindere mate aan bod, zodat hier nog vrij weinig over te zeggen valt.    

Zoals gezegd lopen er drie verhaallijnen langs dan wel door elkaar heen. Of dit een handige aanpak is geweest van Oosthoek is nog maar de vraag. Meteen vanaf het begin van het verhaal word je als lezer overspoeld met namen en personages én wordt er veel geswitcht tussen de verschillende zaken. Dit maakt dat het verhaal niet echt overzichtelijk of logisch overkomt. Bij het verhaal van Fouad Essadki, een Marokkaans journalist, wordt in een aantal flashbacks zijn (roerige) verleden in Marokko uit de doeken gedaan. Een manier om zijn gedrag te verklaren, maar dit had wellicht ook anders of minder uitvoerig gekund.    

Na dit overweldigende, drukke én ietwat onoverzichtelijke begin, vindt Oosthoek gaandeweg het verhaal de rust om wat meer aandacht aan de verhaallijnen te schenken en deze verder uit te werken met meer diepgang en emotie. Hierdoor komt het tweede deel van het boek beduidend beter uit de verf.    

Schrijven is iets dat je wel aan Oosthoek over kunt laten. Hij heeft in het verleden de nodige dramaproducties en – series en televisiefilms gerealiseerd. Wellicht heeft hij met Onder verdenking iets té veel hooi op de vork genomen. In een eerste boek uit een nieuwe reeks moeten (uiteraard) alle personages de revue passeren. Om daarnaast ook nog eens drie verschillende verhaallijnen te presenteren, was wellicht een tikkeltje te veel van het goede. Daarnaast is Onder verdenking zijn eerste boek in dit genre.    

Maar Oosthoek heeft nog genoeg herkansingen. Er volgen namelijk nog acht boeken in deze reeks met een halfjaarlijkse regelmaat en dát biedt (hopelijk) perspectief…