Te weinig diepgang

Lisa Scottoline, (Philadelphia, 1955) studeerde cum laude af in Engelse Literatuur en rechtwetenschappen. Zij werkte 7 jaar als advocate tot zij in 1986 besloot te stoppen om zich aan het moederschap te wijden. Na de scheiding van haar man begon zij parttime te schrijven om in haar levensonderhoud te voorzien. In 1994 keerde ze terug naar de advocatuur. In datzelfde jaar kwam haar eerste boek Everywhere that Mary went uit, dat meteen genomineerd werd voor de ‘Edgar Award’. Ze won deze prijs met haar tweede boek Final appeal. Inmiddels heeft Scottoline een groot aantal boeken geschreven, die in meer dan 20 talen zijn vertaald. Haar nieuwste boek is Op de hielen.
Natalie Greco, universitair docent rechten, woont met haar ouders en drie broers in Pennsylvania. Zij heeft al drie jaar een vriend, Hank Ballisteri. Op een dag gaat ze met een collega, Angus Holt, naar de Chester County gevangenis waar Angus les geeft. Kort na het begin van de les breekt er een gewelddadige opstand uit. Angus en Natalie raken elkaar in de chaos kwijt. Natalie ziet een zwaargewonde bewaker liggen en probeert hem nog te helpen, maar tevergeefs. Net voor hij sterft fluistert hij Natalie toe: “Zeg…mijn vrouw, dat…het eronder zit. Onder die…”.
Natalie neemt contact op met de vrouw van de bewaker en gaat bij haar langs. Zij kan haar op dat moment echter niet vertellen wat haar man haar heeft gezegd. Later gaat ze, samen met Angus, terug naar de gevangenis en daar doen ze een paar vreemde ontdekkingen. Vanaf het moment dat zowel Natalie als Angus een dreigtelefoontje hebben ontvangen, gebeuren er allerlei rare dingen. Natalie wordt zelfs opgepakt op beschuldiging van moord. Als ze vrijkomt, gaat ze verder op onderzoek uit en langzaam maar zeker wordt het mysterie rond de opstand in de gevangenis en de moorden ontrafeld.
Natalie leeft een nogal rustig en voorspelbaar leventje en zit behoorlijk onder de plak van haar ouders en vriend en zij kan zich hier maar moeilijk aan onttrekken. Op het moment dat ze dit wel gaat doen, begrijpt ze ook pas de waarde van de familieband en wordt haar personage wat toegankelijker, persoonlijker en minder afstandelijk. Als alle commotie achter de rug is, maken we kennis met een totaal andere, zelfverzekerde, Natalie, die zich niet meer de wetten laat voorschrijven en weet wat ze wil. Haar leventje is door alle gebeurtenissen behoorlijk op zijn kop gezet, maar ze komt er sterker en wilskrachtiger uit. In het begin van het boek kwam haar personage (net als die van de andere personages) niet echt uit de verf, maar in de loop van het boek wordt dat steeds beter.
Het boek mist in zijn algemeenheid diepgang. Het is weliswaar geen psychologische thriller, maar dat wil niet zeggen dat de karakterisering van de personages niet uitgediept kan worden.
Het gebrek aan diepgang is niet het enige manco van Op de hielen. Het boek laat, door het curieuze taalgebruik, ook aan duidelijkheid te wensen over. Zo staan er in het boek behoorlijk wat vage, vreemd geformuleerde zinnen. Een voorbeeld: “De klas bezette maar negen stoelen en door de griep de afgelopen week en door de sollicitaties (?), bezette de klas nog maar negen stoelen” (pag. 7). Of deze formulering in de oorspronkelijke, Engelse, versie stond of slecht vertaald is weet ik niet, maar feit is dat het behoorlijk storend overkomt.
Verder mist het grootste deel van het boek vaart, hoewel de wervende kreten van sommige media anders doen vermoeden. Bij de recensies uit ‘Entertainment Weekly’: “Een uiterst onderhoudende thriller met een razend tempo” en ‘Bookreporter’: “Het ene adembenemende hoofdstuk na het andere”, kan ik me dan ook niet echt aansluiten. Het eerste deel van Op de hielen is uitgesproken traag. Pas het tweede deel van het boek krijgt wat meer vaart, waardoor het iets spannender wordt.
Het is ontzettend jammer dat het boek pas zo laat op gang komt en dat je je eerst door de eerste helft van het boek moet worstelen om dan pas te ontdekken dat de tweede helft gelukkig nog wat goedmaakt. Het maakt dat de lezer, ondanks de goed uitgewerkte plot, met een halfslachtig gevoel blijft zitten. Scottoline kan beter.