Verrassende plot, onvoldoende spanning

Lisa Jackson begon met schrijven op aandringen van haar zus, Nancy Bush. Zij was er namelijk van overtuigd dat ze zouden kunnen samenwerken en aldus geschiedde. Als het duo "Lisa Jackson & Nancy Bush" schreven ze o.a. de New York Times bestseller Wicked Game (2009). Maar het is vooral met haar solowerk dat Lisa Jackson hoge ogen gooit. Thrillers als Slaap zacht, De zevende doodzonde, Dochter van Lucifer, Verloren zielen, Venijn en Zonder mededogen werden stuk voor stuk bestsellers, en tegenwoordig komen Lisa Jacksons boeken steevast op de Amerikaanse bestsellerlijsten terecht. Met haar voorliefde voor seriemoordenaars heeft ze het dus ver geschopt.

Camille Renard is, onder andere vanwege een affaire met haar zwager, het klooster van St. Marguerite ingegaan. Kort daarna wordt ze in de kapel aangevallen en met een rozenkrans gewurgd. Valerie, haar zus, die op het punt staat te scheiden van haar man Slade, heeft de avond dat Camille wordt vermoord een angstig voorgevoel. Wellicht heeft haar vroegere baan als politieagente haar intuïtief verscherpt. Rechercheur Montoya van de New Orleans Police Department, die toevallig ook de eerste minnaar van Camille is geweest, wordt samen met zijn partner Bentz met de zaak belast. Naast Camille blijkt hij ook nog een andere non, Lucia, én vader Frank O’Toole, een van de twee priesters van het klooster, te kennen.

Als later blijkt dat Camille zwanger was en ze wellicht mede daardoor twijfelde en weg wilde uit St. Marguerite, wordt alles alleen nog maar gecompliceerder. Valerie kan het, als oud-politieagente, niet laten om de moordenaar van haar zus op te sporen. Als er later nog meer moorden plaatsvinden is het hek helemaal van de dam.

Gezien het feit dat Rozenkrans bijna 450 pagina'’s telt, kom je er niet onderuit om te concluderen dat er hier en daar stukken in het verhaal voorkomen die overbodig zijn of niets toevoegen, stukken die mede de spanning uit het verhaal halen. Korte aanwijzingen in het verhaal (bijvoorbeeld over de seriemoordenaar ‘Vader John’, de stukjes waarin de moordenaar in de ik-vorm aan het woord is, en de bedreigingen aan het adres van Valerie) lijken bij te moeten dragen aan de spanningsopbouw in het boek. Helaas is dit niet het geval. Het onderwerp dat deels actueel (gemaakt) is heeft zeker genoeg in zich om er een spannend en/of sinister verhaal mee te maken. Toch is Lisa Jackson hier niet helemaal in geslaagd, mede omdat ze er op de een of andere manier niet genoeg spanning en overtuiging in heeft weten te leggen. Jammer.

Het verhaal over de zoektocht van Camille naar de biologische ouders van haarzelf en Valerie (beiden zijn geadopteerd), wordt min of meer plompverloren in het verhaal gedropt. Het komt plotsklaps ter sprake en in eerste instantie lijkt het geen connectie te hebben met de rest van het verhaal. Uiteindelijk blijkt dit wel het geval te zijn, maar toch blijft er bij mij een vreemd gevoel achter over de manier waarop dit in het verhaal is ingepast.
De verhaallijn over de moord op een prostituee kent hetzelfde euvel. Later blijkt dat dit gegeven te maken heeft met de al eerder genoemde seriemoordenaar ‘Vader John’ en, waarschijnlijk alleen om deze figuur in een mogelijk volgend boek weer te kunnen laten terugkomen, is dit in het verhaal ingepast. Volledig onnodig!

Rechercheur Montoya komt over als een aardig, menselijk persoon, maar zijn inspanningen om de moordenaar van Camille te vinden zijn niet altijd bijster groot. Hij blijft vaak hangen in gedachten en bevindingen, waar uiteindelijk weinig concreets uit voortkomt. Uiteindelijk is het dan ook niet hij, maar iemand anders die de moordenaar uit zijn tent lokt en de zaak weet op te lossen.

De plot in dit boek is gelukkig toch nog verrassend te noemen. Er wordt naar een dader toegeschreven, maar uiteindelijk blijkt een en ander toch heel anders uit te pakken. Dit maakt dat je Rozenkrans toch nog met een enigszins goed gevoel dichtklapt.