Niet bijzonder spannend

Lydia Verbeeck werd in 1948 in België geboren. Tot 1990 gaf ze geschiedenisles. Toen al begon zij met het schrijven van verhalen. Vanaf 1990 werd ze scenariste en schreef ze scenario’'s voor televisiefilms, luisterspelen, een musical en afleveringen voor een jeugdreeks. Tussen 1987 en 2006 schreef ze 14 jeugdboeken. In 2007 verscheen Toevluchtsoord, haar eerste historische thriller die, samen met de in 2009 verschenen thriller Verzegeld, genomineerd werd voor de Hercule Poirotprijs. In deze vijfdelige reeks (met Godfried Lesage in de hoofdrol) is Schijndood het laatste deel. Het is niet verwonderlijk dat al deze verhalen zich in Lier afspelen: Lydia is namelijk in haar vrije tijd stadsgids in Lier.

Godfried Lesage is schout van Lier en heeft een zoon Simon. Zijn stiefzoon, Marcus, werd op zijn zesde ondergebracht bij monniken omdat hij onhandelbaar was. Jaren later ontsnapt Marcus, samen met een andere jongen, en komt terug naar Lier om wraak te nemen op diegenen die hem weg hebben gestuurd. Hij doodt de stalmeester van zijn stiefvader en lokt Simon in de val. Godfried, die een tijdje dacht dat Marcus dood en begraven was, komt er dan achter dat dit niet het geval is. Hij moet op zoek naar zijn zoon Simon voor het te laat is.

Wouter Meyvisch is wachtmeester in Lier en houdt zich bezig met kwalijke en ongeoorloofde gokpartijen in De Negen Levens, een kroeg die gerund wordt door Wanne Heerlyck en Griet. Martje, die als hulpje in de kroeg werkzaam is, is zwanger en er wordt gewed op het geslacht van de baby. Dit is echter doorgestoken kaart van Wanne en derhalve worden hij en Griet door Meyvisch opgepakt. Meyvisch zelf heeft Martje onderdak bij hem en zijn moeder verleend.

Schijndood is een verhaal waar je je, zeker in het begin, doorheen moet worstelen. Veel verschillende personages en veel gebeurtenissen in verschillende tijdslijnen maken het heel moeilijk de hoofdlijnen in het verhaal te ontdekken en te volgen. Het verhaal speelt zich afwisselend in 1612, dan weer in 1603 af en springt van de ene verhaallijn naar de andere. Daardoor leest het niet gemakkelijk weg. Integendeel.

Spanning is er niet of nauwelijks te vinden, tot op de laatste 40, 45 pagina’'s na, hoewel wat er zich dan afspeelt eigenlijk ook niet écht heel spannend is. Vanaf het moment dat Simon verdwenen is, beginnen de verhaallijnen zich op te lossen en komen afschuwelijke geheimen aan het licht. Verdwijningen, experimenten, martelingen en moord, alle gruwelijkheden uit het verleden worden onthuld en vormen de ontknoping van de verhalen in Schijndood. Dit is wat mij betreft dan ook het enige positieve aan dit boek: hoe Lydia Verbeeck alle losse eindjes tot een goed en enigszins aanvaardbaar einde heeft weten te brengen.

Ondanks het feit dat de verhalen in Schijndood zich aan het begin van de 17e eeuw afspelen, komen er zaken in voor die nu nog steeds in het nieuws zijn, tot aan het misbruik door geestelijken aan toe. Een aantal zaken verandert in de loop der eeuwen helaas nog steeds niet….