‘Gewoon’ een chicklit met een vleugje spanning

Aefke ten Hagen schreef als elfjarige een kort, fantasierijk verhaal, Het fototoestel, dat verfilmd werd door de NCRV. Daarna bleef het een tijdje stil rond haar. Ze studeerde psychologie, en kreeg een baan als onderzoeker. Aefke vindt maar enkele dingen interessant in haar leven: schrijven, lezen, vriendschap, liefde én sushi eten. Een aantal van deze dingen combineerde zij in haar debuutroman In naam van mijn vader uit 2010. In die tijd werkte zij ook als mediaredacteur op een kantoor. Daar ontstond haar idee voor Tijdens kantooruren.

Een weekendje teambuilding van het NIOT (Nederlands Instituut Onderwijs Trainingen) loopt op een drama uit als Sjors, een IT'er die pas een paar weken bij het NIOT werkt, tijdens het raften overboord slaat en overlijdt. Aangezien de politie de zaak wil onderzoeken, worden alle medewerkers ondervraagd. De politie besluit echter dat Sjors een natuurlijke dood is gestorven, en daarmee lijkt de zaak gesloten. Maar dan komt opeens het bericht dat een andere medewerkster, Berna, dood is. Zij zou zelfmoord hebben gepleegd. Voor een aantal mensen komt dit niet alleen onverwacht, het lijkt hen ook onwaarschijnlijk. Als er daarna ook nog vreemde dingen gebeuren in de woning van Malou en zij middels dreigbriefjes wordt gewaarschuwd, zit de schrik er écht goed in en gaat de politie de hele zaak toch grondig onderzoeken. Ook Malou en de nieuwe medewerker Thibaut dragen hun steentje bij.

Tijdens kantooruren wordt door uitgeverij Mistral bestempeld als een ‘zinderende kantoorthriller’. Ik kan het hier helaas maar deels mee eens zijn. De spanning komt pas een klein beetje op gang na de dood van Berna. Voor die tijd, ook na de dood van Sjors, wordt er meer aandacht geschonken aan de dagelijkse dingen op kantoor en wordt (uiteraard) de geschokte sfeer onder de medewerkers verwoord. Maar verder dan dat komt het verhaal dan ook niet. Tevens is in het begin van het verhaal al duidelijk wie achter de moorden en de bedreigingen zit. Het gedrag van de persoon in kwestie ligt er zo dik op en is zo ongewoon en opvallend, dat er geen twijfel mogelijk is over wie de dader is. Alleen een motief lijkt er niet te zijn…??? Een beetje vreemd...
Maar er spelen zich wel meer vreemde dingen af. Dat alle medewerkers van het NIOT doen en laten wat ze willen en komen en gaan wanneer ze willen, is niet echt geloofwaardig. Ook de lange pauzes en afspraken in de kantine (om ‘even bij te praten’) zijn eerder regel dan uitzondering en geen baas die er iets over zegt…

Gaandeweg het verhaal kom je er achter dat Malou, de ik-persoon in het verhaal, verliefd is op Victor, de manager. Het lijkt erop dat Victor deze gevoelens beantwoordt en dat wordt bewaarheid als zij op een avond samen in de flat van Malou terechtkomen en Victor de nacht met haar doorbrengt. Hoe deze relatie zich verder ontwikkelt is ietwat bizar te noemen. Ik vraag me dan ook af of Aefke deze verhaallijn er alleen maar in heeft gebracht om ook wat romantiek in het boek te krijgen. Dat is dan niet helemaal gelukt, omdat de uitwerking maar magertjes te noemen is.

De meeste personages in het boek hebben zo hun eigen problemen en hun eigen manier om met de ontstane situatie om te gaan. Dit wordt grotendeels goed neergezet, maar dat een en ander nogal gedetailleerd beschreven wordt, haalt ook weer de ruimte voor meer spanning weg. De plot is ongeloofwaardig, onbevredigend, abrupt en zeker niet verrassend te noemen. Zoals ik al eerder aanstipte weet je al vrij vroeg in het boek wie de dader is, maar waarom ze het gedaan heeft wordt niet duidelijk. Het feit dat de dader weet te vluchten en een aantal maanden later op een tropisch eiland plotseling weer opduikt, spant helemaal de kroon.

Al met al is Tijdens kantooruren ‘gewoon’ een chicklit met een vleugje spanning, een beetje romantiek en wat onverklaarbare situaties, handelingen en gebeurtenissen. Dit boek is bij lange na geen thriller te noemen, meer een makkelijk weg te lezen boek voor een verloren, regenachtige herfstavond.