Veel onderhuidse spanning en té veel moederliefde

Loes den Hollander is in 1948 in Nijmegen geboren. Ze begon al met schrijven toen ze net kon lezen. Naast haar werk in de gezondheidszorg schreef ze eerst poëzie, columns, verhalen en daarna volgde haar eerste boek. Toen ze in 2001 een verhalenwedstrijd van de Libelle won, begon ze van schrijven haar beroep te maken. Vanaf 2006, toen zij stopte met haar werk in de gezondheidszorg en haar eerste literaire thriller Vrijdag verscheen, heeft zij tot op vandaag maar liefst 18 boeken geschreven. Het merendeel daarvan is literaire thriller, maar ook novelles, korte verhalen, een minithriller en romans behoren tot haar oeuvre. Van al deze boeken zijn in totaal ruim 500.000 exemplaren verkocht. Op dit moment heeft zij alweer ideeën voor twee nieuwe boeken.

Astrid van Velzen is getrouwd met Charles. Zij hebben twee kinderen: Bjorn (28) en Jolien (23). Beide wonen nog thuis. Charles is eigenaar van een garagebedrijf waar ook Bjorn werkt en Astrid runt thuis een zaakje in tweedehandse bruidsjurken. Hun derde kind, Meike, is 5 jaar geleden bij een ongeluk om het leven gekomen. Zij was toen vijf jaar, en die gebeurtenis heeft nog steeds een grote impact op het hele gezin. Astrid heeft haar moeder, een Jehova's getuige, al 29 jaar niet gezien. Op het moment dat zij aangaf niet gedoopt te willen worden en geen evangelisatiewerk te willen doen, werd zij het huis uitgezet. Ze was toen 17. Ze kende Charles net en kon bij hem en zijn ouders terecht.

Op een dag belt Gina, de hulp van Astrid, dat zij niet kan komen. Zij wordt later door haar zus gevonden. Ze blijkt te zijn vermoord. Een tijdje later hoort Astrid een bericht over een vrouw die vermoord werd in een snackbar in Hoorn. Deze vrouw had een tijdje daarvoor nog een trouwjurk bij Astrid gekocht. De zus van Gina, Rita, blijkt opeens ook vermist te zijn en dan zijn er ook nog raadselachtige moorden op twee vijfjarige meisjes. Tot overmaat van ramp wordt ook Sietske, de nieuwe hulp en een vriendin van Rita, vermoord aangetroffen.

Dit alles kan bijna geen toeval meer zijn. Astrid probeert uit alle macht haar gedachten en verdachtmakingen weg te stoppen. Helaas blijkt dit uiteindelijk niet meer te lukken.

Astrid, getraumatiseerd door haar verleden, probeert de spil van het gezin te zijn, maar eigenlijk kan ze dit niet aan. Charles en Bjorn kunnen niet echt met elkaar overweg; ze hebben vaak ruzie en Charles verwijt Astrid dat ze Bjorn dan beschermt, hem de hand boven het hoofd houdt. Bjorn is een lastige jongen, heeft demonen in zijn hoofd die soms de overhand hebben, waardoor hij onhandelbaar wordt. Hij doet precies waar hij zin in heeft en hoewel Astrid vaak zo haar bedenkingen heeft over het doen en laten van haar zoon, blijft ze hem toch onvoorwaardelijk steunen. Jolien lijkt als enige ‘normaal’ te functioneren; ze probeert vaak de ruzies tussen de andere gezinsleden te sussen en ongemerkt is zij eigenlijk de bindende factor in het gezin. Toch ontloopt ook zij haar portie problemen niet.

Het boek is een aaneenschakeling van verdriet, onmacht, wanhoop, woede, haat en radeloosheid. Elke keer opnieuw gebeurt er weer iets, en elke gebeurtenis lijkt ervoor te zorgen dat het gezin verder uit elkaar valt. De ‘goede’ momenten zijn spaarzaam en kunnen de situatie waarin iedereen verkeert, niet ten goede keren.

De aanwijzingen die de lezer in het verhaal voorgeschoteld krijgt, zijn niet echt subtiel of verkapt weergegeven. Dit neemt uiteraard een deel van de spanning weg, maar toch zijn er nog een paar onverwachte ontwikkelingen en onthullingen die je als lezer niet direct aan zag komen. Dit zorgt ervoor dat niet het hele verhaal ál te voorspelbaar is. Troostkind ademt alleen maar negativisme uit, en maakt duidelijk dat moederliefde voor een groot dilemma kan zorgen.

Naast dit hele verhaal loopt er nóg een ander. Astrid doet dit verhaal tegen haar moeder en wel op een bijzondere manier: zij spreekt haar gedachten en jeugdherinneringen in op haar mobiele telefoon, en op die manier krijgen we een beeld van haar jeugd. Een moeilijke jeugd, waar ze nu nog steeds de trauma’s van meedraagt en waardoor ze geworden is wie ze nu is. Een ingrijpend verhaal met veel onderhuidse spanning en té veel moederliefde.