Mariska Overman bouwt het verhaal uitstekend op

Mariska Overman begint haar derde boek rond Isabel Dieudonné met een korte terugblik op de eerste twee boeken Hoofdzaak en Voltooid. Dit voor de lezers die deze boeken (nog) niet gelezen hebben en als kleine opfrisser voor diegenen die ze wél gelezen hebben.  

Verdoemd begint met het verhaal van Daan, Sara en Jelte. Zij hebben elkaar leren kennen in een coffeeshop. Daan is iemand die van zichzelf vindt dat hij er niet mag zijn. Zijn geboorte was een ‘ongelukje’ en vooral zijn vader herinnerde hem daar veelvuldig aan. Sara maakt veel grappen, maar haar ware aard verschuilt ze achter die grappen. Haar vader verdween toen ze nog klein was en haar moeder vertelde haar dat hij vanwege haar weg was gegaan. Jelte zit graag in de schemer, letterlijk en figuurlijk. Ook hij heeft al veel meegemaakt. Gedrieën bewandelen ze een onzeker en gevaarlijk pad naar de toekomst.  

Als er op korte tijd drie zelfdodingen plaatsvinden (allen op dezelfde plaats, dezelfde manier én hetzelfde tijdstip) gaan bij Isabel Dieudonné alarmbelletjes rinkelen. Ze kan zich niet voorstellen dat dit toeval is. Als ze ook anderen hiervan kan overtuigen gaat ze, samen met Damon, een nieuwe collega, op onderzoek uit. Maar het onderzoek verloopt stroef, heel stroef. Ze kunnen weinig aanknopingspunten vinden, laat staan bewijs. Af en toe dient er zich een klein strohalmpje aan waar ze zich aan vastklampen, vaak tegen beter weten in. Het onderzoek dreigt dan ook te worden stopgezet. Ales wordt in werking gezet en alles en iedereen wordt ingeschakeld om alsnog, op de valreep, bewijsmateriaal boven tafel te krijgen. Ondanks al deze inspanningen wordt de zaak toch gesloten. Maar, laat Isabel deze zaak zo maar in de doofpot stoppen?  

Overman heeft het verhaal in Verdoemd verdeeld in de hoofdstukken ‘Toen’ (vanaf ‘ergens’ in het jaar 2015 tot half februari 2016) en ‘Nu’ (vanaf januari 2016 tot eind april 2016). In de hoofdstukken ‘Toen’ wordt het verhaal verteld van Daan, Sara en Jelte. In de hoofdstukken ‘Nu’ volgen we Isabel en het onderzoek naar de drie zelfdodingen.   Het boek kent een prettige, maar ook opvallende, typerende schrijfstijl. Overman maakt nogal eens gebruik van ‘tegeltjeswijsheden’ en hanteert vaak een diepgaande, bijna prozaïsche schrijfstijl.  

In Verdoemd vind je heel veel aspecten terug uit het dagelijkse leven. Alle soorten emotie komen erin voor en dat maakt het verhaal niet alleen levensecht, aansprekend en (wellicht) herkenbaar, maar ook indringend. Dit komt mede door de persoonlijke ervaringen van Overman zelf. Deze zijn (op een of andere manier) verwerkt in het verhaal.  

De hoofdpersoon, Isabel, is karakteristiek. Zij bijt zich (zeker in dit geval) als een terriër vast in de zaak. Zij wordt voortgedreven door haar intuïtie, die haar zelden of nooit in de steek laat. Hierdoor weet ze ook uit van de personen uit haar omgeving steun te krijgen, ondanks hun scepsis. Toch heeft ze ook een egoïstisch trekje. Als ze haar zin niet krijgt raakt ze gefrustreerd, wordt ze boos op alles en iedereen en denkt ze dat iedereen haar laat vallen. In haar privéleven maakt ze er een rommeltje van. Ondanks het feit dat (bijna) iedereen die op haar pad komt voor haar persoonlijkheid valt, blijft ze onzeker. Aan aanbidders dus geen gebrek, maar ze behandelt deze personen niet altijd met respect. Dit alles maakt Isabel een intrigerend en interessant personage. De anderen (zowel de personages uit eerdere boeken als de nieuwe) zijn een perfecte aanvulling.  

Het verhaal in Verdoemd blijft spannend omdat Overman keer op keer kleine speldenprikjes weet uit te delen: ze geeft kleine hints die je als lezer aan het denken zetten en ze gebruikt kleine cliffhangers die weliswaar vaak al in een volgend hoofdstuk opgehelderd worden, maar toch… Zo blijf je als lezer wél in de ban van het verhaal. Een verhaal dat steentje voor steentje opgebouwd wordt, totdat het staat als een huis.  

Met haar eerste twee boeken schaarde Overman zich tussen de gevestigde orde van Nederlandse thrillerschrijvers. Met Verdoemd laat zij zien dat zij zich hiertussen (tot nu toe) moeiteloos overeind weet te houden.