Een aardig boek voor een paar verloren winteravonden

Vergeten grond is, na Sprakeloos, de tweede thriller van Anne Nicolai. In dit vlot geschreven verhaal worden de perikelen van Karine, Rob en Sofie gevolgd. Door de overplaatsing van Rob, moeten Karine en dochtertje Sofie mee verhuizen naar Venlo. Karine vindt er al snel een baan als lerares Engels en gaat op zoek naar een kinderdagverblijf voor Sofie. Wanneer dit niet lijkt te lukken, stelt Rob voor een nanny in te huren. De keuze valt op Heleen, een veertiger met een goede staat van dienst. Maar kort na de komst van Heleen beginnen er vreemde dingen te gebeuren. Karine ziet en hoort dingen die er achteraf niet blijken te zijn en Sofie krijgt het ene ongeluk(je) na het andere. Karine begint argwaan te krijgen en denkt dat Heleen hiermee te maken kan hebben, maar Rob is overtuigd van Heleens goede wil en gelooft niets van Karines aantijgingen. Totdat Karine maatregelen gaat nemen in een poging Heleen te ontmaskeren.

De proloog van Vergeten grond  is al gelijk veelbelovend. Karine valt van de ene vreemde gebeurtenis in de andere: vreemde geluiden, de deurbel die spontaan gaat, een jongensgezicht met donkere ogen weerspiegeld in het raam, een spoor van voetstappen en modder dat eindigt bij de voordeur. Vooralsnog allemaal onverklaarbaar.
Deze spanning blijft het hele verhaal aanwezig. Soms iets meer op de achtergrond, maar met elke nieuwe gebeurtenis neemt de spanning weer toe. Ondanks dat je als lezer weet wie de schuldige is en zich ook langzaam maar zeker een vermoeden ontwikkelt over hoe deze schuldige te werk gaat, tast je volledig in het duister over het waarom. Vergeten grond  is dus geen boek waarbij je continu op het puntje van je stoel zit, maar er is voldoende spanningsopbouw om je af te vragen wat er verder te gebeuren staat.
Dit is, gezien het feit dat het verhaal enigszins voorspelbaar is, dan ook de kracht van het verhaal: de heftige gebeurtenissen, het langzame wegglijden van Karine, haar emoties en frustraties en het hierop inspelen door degene die achter dit alles zit.

Psychologisch gezien is Karine de persoon die als beste uit de verf komt. Zij krijgt dan ook het meeste te verduren, waardoor ze uiteindelijk overspannen raakt en aan zichzelf gaat twijfelen. Karine wordt echter niet alleen thuis achtervolgd door de gebeurtenissen, maar krijgt ook op de school waar ze les geeft totaal geen steun. Integendeel, ook daar wordt haar, om onverklaarbare redenen, het leven zuur gemaakt en wordt ze op alle mogelijke manieren gedwarsboomd. Het waarom wordt helaas niet duidelijk. Dat is dan ook het enige losse eindje.
Rob is als echtgenoot, buiten het feit dat hij heel vaak op zakenreis moet en lange dagen maakt, totaal geen steun voor Karine. Integendeel. Hij heeft totaal geen begrip voor haar gevoelens en de ideeën die ze heeft over de dingen die er gebeuren. Ze staat er dus helemaal alleen voor.

Het verhaal in Vergeten grond  is niet heel origineel, maar de manier waarop Nicolai het brengt, maakt het wel heel toegankelijk. Dit is mede te danken aan de vlotte en no-nonsense schrijfstijl.

Al met al zeker een aardig boek voor een paar verloren winteravond-uurtjes. Rest de vraag waar de titel van het boek op gebaseerd is…