Een boek vol onderhuidse spanning met een actueel thema

Let op: deze recensie bevat spoilers over Hoofdzaak.

Dat Mariska Overman een boek zou schrijven over een actueel onderwerp als voltooid leven is niet zo verwonderlijk. Zij heeft namelijk, samen met haar man, een bureau dat ‘de dood bespreekbaar maakt’. Daarnaast schrijft Overman columns over de dood en rouw.  

In Voltooid, het tweede boek met Isabel Dieudonné, nu in de rol van adviseur, wordt in het bos het lichaam gevonden van een oude man. Hij is neergestoken en onder de steekwond is een tak in het lichaam ingebracht met daaraan een doek met het woord ‘KLAAR’. Drie dagen later wordt er opnieuw een lichaam gevonden, nu van een jongen. Ook hier weer een tak met een doek, alleen nu met het woord ‘VOLTOOID’. De dagen hierna vragen veel van het team dat met de zaak bezig is. Waar moeten ze de dader gaan zoeken, hoe komen ze hem op het spoor. Vele mogelijke scenario’s passeren de revue en ze voelen dat ze steeds dichter bij de oplossing komen. Alleen dat laatste zetje….  

Overman maakt in haar verhaal, zeker in het begin, vaker gebruik van ‘zijsprongetjes’. Deze zijn zeker niet altijd even duidelijk. Onbekende personages worden opeens opgevoerd of gebeurtenissen worden gemeld. Regelmatig hebben deze te maken met verwijzingen naar Overmans eerste boek Hoofdzaak  waarin Isabel Dieudonné haar debuut maakte. En als je dit boek niet gelezen hebt, zijn een aantal dingen niet meteen duidelijk.  

In Voltooid lopen twee verhalen door elkaar heen: het eerste verhaal gaat over de moorden die gepleegd worden en het tweede verhaal over het persoonlijke leven van Isabel. Daar tussendoor vind je cursief gedrukte stukken tekst waarin de gedachten van de dader worden verwoord. Maar wie is hij en wat is zijn motief?  

Het personage waar het in het boek grotendeels om draait is (uiteraard) Isabel. Zij krijgt heel wat te verduren, bovenop de problemen die ze in het verleden al heeft gehad. Haar broer, die ook rechercheur was, is veroordeeld voor moord. Zij heeft daardoor meer dan een jaar niet kunnen werken en net nu zij weer terugkeert als adviseur bij de recherche moet zij meewerken aan een zaak die veel impact op haar heeft. Alles uit het verleden en het heden komt samen en dat zorgt voor momenten van radeloosheid. De andere personages worden minder uitgediept op Peter, een collega van Isabel, na. Ook van hem komen we een en ander te weten over zijn privéleven en zijn angsten.      

Een discussie die in het boek heel belangrijk wordt, is die over ‘voltooid leven’ of anders gezegd; euthanasie. De discussie of iemand zelf kan bepalen of en wanneer er een einde aan zijn of haar leven wordt gemaakt omdat er sprake is van ondraaglijk en uitzichtloos leven. Een zeer belangrijk en actueel thema, dat door Overman van diverse kanten belicht wordt.  

De plot is goed uitgewerkt. Een plot waar over nagedacht is en waar ook naar toe geschreven is. (Bijna) geen losse eindjes, alleen een paar onbeantwoorde vragen en zelfs die zet Overman voor de lezer aan het einde van het boek op een sublieme manier op een rijtje.  

Voltooid is een sterk psychologisch verhaal, waarin de spanning veelal onderhuids aanwezig is. Een verhaal dat uitgelezen moet worden, dat aan je  ‘trekt’. Hoe loopt het af? Wanneer komt de dader in beeld en hoe voltrekt zich het onderzoek? Wanneer en hoe komt het team met de oplossing? Dat de échte spanning veelal ontbreekt, wordt hierdoor minder als een gemis ervaren. Een goed geschreven boek vol emotie, angst, onzekerheid, ontgoocheling, ongeduld en vertwijfeling. Maar ook wilskracht om door te gaan. De dader moet gevonden worden, koste wat kost.