Een onconventionele thriller

Marion Pauw begint We moeten je iets vertellen  verrassend en humoristisch. Kathelijne (die van haar ouders de naam Ruth kreeg, maar deze later veranderde), ook schrijfster, gaat de dialoog aan met de lezer(es) en beschrijft met veel zelfspot haar situatie. Ze heeft een affaire met Michiel, jaren ouder, getrouwd en drie kinderen. Op een dag komt ze erachter dat ze zwanger van hem is. Hij dringt aan op beëindiging van deze zwangerschap en zij stemt ermee in. Een paar dagen later vindt ze, bij het wakker worden, een handgeschreven tekst op het notitieblokje dat op haar nachtkastje ligt. Naar aanleiding daarvan krijgen we een inkijkje in de jeugdjaren van Kathelijne die opgroeide met streng christelijke ouders waar, na haar eerste boek ‘In de naam van God’, het contact mee is verbroken. Door de tekst op het notitieblokje gaat Kathelijne nadenken over haar situatie, over haar jeugd en over de recente abortus. Maar als ze teruggaat naar haar geboortedorp om meer te weten te komen over wat er vroeger gebeurd is, stuit ze op veel weerstand. Ze besluit toch door te zetten en dan doet ze een verrassende ontdekking.

We moeten je iets vertellen  is een onconventionele thriller, zoals Pauw zelf ook al aan- c.q. toegeeft. Dit wordt, althans dat is de opzet, dan ook een onconventionele recensie.¹

Het verhaal begint niet alleen verrassend, maar al snel zal blijken dat het hele verhaal één grote verrassing is, niet alleen door de opzet (de dialoog met de lezer), maar ook door het (er geen doekjes om windende) taalgebruik.²                                                                                    

Wie is Kathelijne eigenlijk? Om te beginnen een tragisch personage, in vele opzichten. Is het een fictief persoon of is het Pauw zelf? Ze geeft namelijk aan dat het verhaal haar meest persoonlijke boek is tot nu toe en deels is gebaseerd op haar eigen leven, ervaringen en herinneringen. Maar waar ligt de scheidslijn tussen fictie en non-fictie?
De tragiek in het verhaal wordt wél overgoten met humor en ironie, mede door het vele gebruik van (soms belachelijke) voetnoten, maar het verhaal is zeker bij tijd en wijle ook indringend.

De mannen in het boek komen er veelal bekaaid vanaf.³ Michiel is een harteloze zak die alleen maar aan zichzelf denkt. De vroegere kerkvoorganger Kouwenhoven is een hypocriet en de jeugdleider Christopher misbruikte een behoorlijk aantal meisjes. De vader van Kathelijne is een diepgelovige man, die er eigenlijk nooit echt voor haar was. Later zal blijken dat dit een reden heeft.

Met dit boek ontstijgt Pauw het C-kaliber dat Kathelijne zichzelf toebedeeld heeft in het boek.⁴ Al was dit natuurlijk al voor dit boek het geval. Toch…?

We moeten je iets vertellen  is een zoektocht naar de ware Kathelijne en wellicht ook een zoektocht naar de ware Marion Pauw. We hopen, als lezers én recensenten, dat de beslissing die Marion Pauw nu heeft genomen om voorlopig geen boeken meer te schrijven haar ontwikkelingsproces verder ten goede zal komen, dat ze nu volop kan genieten van haar kinderen, maar toch hopen we stiekem allemaal dat ze ook weer inspiratie op zal doen voor een nieuw boek, want we kunnen eigenlijk niet zonder haar. Of...?

In ieder geval, dit boek krijgt 4 sterren en dat is meer dan die ene ster van bol.com en de twee sterren van de Volkskrant.⁵

We moeten je iets vertellen  is een verrassende, grappige, ironische, tragische én mooie afsluiter van een serie boeken van Marion Pauw en de lezeres met de gifgroene vierkante bril zal ook háár missen…⁶

¹ Laat je even weten of je vindt dat dit gelukt is?

² Onbegrijpelijk dat Harold dit uiteindelijk tóch geaccepteerd heeft.

³ Is dit gebaseerd op persoonlijke ervaringen? Hopelijk niet!

⁴ Ze zullen in je geboorteplaats nu toch wel zeker héél erg trots op je zijn en je willen uitnodigen voor een bezoekje (neem dan wel je Chanel tas mee…)

⁵ Krijgen we op zijn minst een vermelding in je volgende boek.

⁶ Heb je iets tegen brildragers? Of alleen maar tegen brildragers met een gifgroene vierkante bril?