Uitermate boeiend door een goede mix

In Wie niet horen wil… laat Karen Sander ons meteen kennismaken met een groot aantal personages én gebeurtenissen. In het begin van haar tweede thriller, met wederom een hoofdrol voor hoofdinspecteur Georg Stadler en onderzoekspsychologe Liz Montario, wordt Jonathan Geissler vastgehouden, gemarteld en later dood gevonden. Enige tijd later verdwijnen er meer jonge mensen en dat is het sein voor Stadler om een team te formeren dat zich met deze zaken (en een aantal vergelijkbare uit het verleden) gaat bezighouden. Aan dit team wordt de in Engeland werkzame Liz Montario toegevoegd, die net een storm van kritiek over zich heen heeft gekregen omdat zij een vermeende verkrachter en moordenaar vrijgepleit heeft. De kans om naar Duitsland te gaan neemt zij derhalve met beide handen aan. Maar, het hele onderzoek verloopt niet vlekkeloos en het team wordt geconfronteerd met een groot aantal problemen en vragen waar ze niet altijd even goed raad mee weten. Ondertussen tikt de tijd door en lijkt het of de daders hen steeds een of meerdere stappen voorblijven. Maar met dank aan het doorzettingsvermogen en de vasthoudendheid van de onvermoeibare Stadler, die de rest van het team mee op sleeptouw neemt, komt er uiteindelijk een doorbraak.

Er worden in het begin van het verhaal nogal wat lijntjes uitgezet: vermissingen, ontvoeringen, en moorden, waarbij een groot aantal personen wordt opgevoerd dat met dit alles te maken heeft. Even doorbijten, deze moeite loont zich. Sander geeft gaandeweg het verhaal niet alleen een goede inkijk in het leven van vooral Georg Stadler, maar ook in zijn verleden, dat nogal turbulent en zeker niet gelukkig was. Ook krijgen we een goed beeld van Liz, die met twee zaken worstelt en daarnaast ook nog te kampen heeft met de naweeën van de eerste zaak waaraan zij samen met Stadler gewerkt heeft.

Niet alleen de personages worden goed neergezet. Hetzelfde geldt eigenlijk voor het hele verhaal. Alles wordt tot in precisie beschreven en ondanks de vele uitgezette lijntjes, valt er aan het einde nauwelijks een los eindje te bespeuren. Als lezer tast je tot op het laatst in het duister over hoe de ontknoping zal uitpakken. Sander laat je heen en weer slingeren tussen diverse mogelijke scenario’s. Verder is er een goede mix van persoonlijke bezigheden en problemen van de diverse personages én de zaak waaraan gewerkt wordt. De keiharde realiteit wordt niet geschuwd, maar er is ook plaats voor menselijkheid en relationele ontwikkelingen. De zich steeds verder opbouwende spanning wordt bij tijd en wijle weer onderbroken en zo golft het verhaal op en neer. Het is juist deze mix die het verhaal zo boeiend maakt.

Goed voor te stellen derhalve dat de eerste thriller van Karen Sander, De Vrouwenhater, een doorslaand succes was en niet alleen in Duitsland. Het boek is een uitstekende opmaat gebleken voor een thrillerreeks rond hoofdinspecteur Stadler en Liz Montario. Karen Sander gaat ons nog vaker laten genieten van deze sympathieke en levensechte personages. Een mooie gelegenheid ook om Birgit Clarenberg (de ex partner van Stadler) en Miguel Rodriguez (haar nieuwe partner) iets meer op de voorgrond te laten treden, want ook zij verdienen dit alleszins.