Het boek leest vlot, opwindend met een vleugje spanning

Op zoek naar liefde bij -30 graden

‘Veelbelovend’ is ze, zegt haar vader. Haar moeder. Haar docent. Maar aan talent om beloften ook daadwerkelijk waar te maken ontbreekt het de 23-jarige Jasmijn. Vanaf het moment dat ze voor een fotografieproject naar Spitsbergen vertrekt, verandert haar leven volkomen.

Alle bessen kun je eten gaat over leven buiten de kaders. Over verlangen naar wat voorgoed voorbij is- en dat wat nooit zal zijn. En vooral over de angst voor verkeerde keuzes. Want welke richting ga je uit als je alle kanten op kunt?

Haar hele toekomst lijkt uitgestippeld, ze moet alleen nog een fotografieproject  “doen” in Spitsbergen. Ze moet het eerst even opzoeken, Spitsbergen maar dan pakt ze de koffers en laat vriend en familie achter in Nederland. Jasmijn gaat als een soort “Bridget Jones” het avontuur tegemoet. Ik heb gelachen, kippenvel gehad. Ze switcht heen en weer tussen haar tijd in Spitsbergen naar haar jeugd in Nederland. Soms best lastig want ik wilde alleen maar weten hoe het verder zou gaan. Je begrijpt wel beter hoe Jasmijn in elkaar zit. Het boek leest vlot als een chicklit, opwindend als een avontuur en er zit een vleugje spanning in. De spanning begint als haar vriend uit Nederland via de telefoon bekend dat hij vreemd is gegaan. Gelukkig is daar Lars en ze wordt stapelverliefd. Ze wordt opgenomen in een groep studenten/onderzoekers en voelt zich thuis in het koude land. Ze maakt dingen mee waarvan ze van tevoren echt niet over na had gedacht.

Als een van haar nieuwe vrienden onder een lawine terechtkomt vindt de groep steun bij elkaar. Dan komt het moment dat ze terug naar huis moet, zonder de mooie foto’s want haar camera is stuk. Thuis stelt ze iedereen teleur, haar ouders, haar vriend en haar docent en aan het einde van het verhaal kiest ze voor zichzelf en leg je het boek met een zucht weg. Heerlijk gelezen!