Lezersrecensie
Verweij laat zich echt zien als een thriller auteur die de accenten van een verhaal op de juiste plek zet.
Marie-José Verweij is auteur van de boeken Met onbedachte rade (2021) en Geen weg terug (2024) en ze is opgegroeid in Vianen waar deze thriller zich afspeelt. Tegenwoordig woont ze met haar man in Italië.
De opgraving gaat over, zoals de titel eigenlijk al doet vermoeden, een opgraving. In Vianen wordt bij de doortrekken van de gracht een begraafplaats ontdekt. Anouk, die naast archeoloog ook fysisch antropoloog is wordt ingeschakeld om de lichamen te onderzoeken.
Daarna volgt een verhaal over het wel en wee rondom een archeologische opgraving. De lezer wordt echt meegenomen met de ontdekkingen en voelt de spanning die Anouk en haar collega’s voelen. Die spanning wordt enorm verhoogd als een man uit Vianen, lid van de historische vereniging ineens erg vreemd gedrag gaat vertonen en er alles aan doet om de opgraving te vertragen. Anouk, die ondertussen ook steeds meer gevoel gaat krijgen voor haar collega Cas legt deze link later dan de lezer waardoor de spanning enorm toeneemt.
Als dan ook het verhaal van het ontstaan van de begraafplaats wordt toegevoegd aan dit geheel is het boek compleet. De lezer verveelt zich geen moment.
Het bijzondere is dat het ene verhaal, van Anouk en haar collega’s in het heden wordt geschreven en het verhaal van Bert, de man uit Vianen steeds een stapje vooruit gaat vanuit het verleden. Er zijn genoeg personages die de opgravingen tegen willen houden. Maar waarom?
Alles speelt zich af in het heerlijke Hollandse winterweer wat voor de sfeer van het verhaal een bepalende factor is.
De personages hebben ieder hun eigen karaktertrekken die door kleine voorbeelden goed naar voren komen. En die maken ook het verschil tussen deze mensen, ze komen als het ware van het papier af. Dat is ook te danken aan natuurlijke en sterke dialogen die goed beschreven zijn door Verweij. Het verdriet omdat het leven anders loopt dan ander, relaties die anders vormgegeven worden en contacten die worden verbroken. Maar ook een woonplaats waar men elkaar aardig goed kent en lijkt te kunnen begrijpen tot op zekere hoogte zorgen ervoor dat het verhaal wel blijft hangen.
Verweij laat zich echt zien als een thriller auteur die de accenten van een verhaal op de juiste plek zet.
Anouk en de mensen van de historische vereniging buigen zich over een vrij onbekende geschiedenis en dat heeft Verweij ook goed gedaan. Gedegen onderzoek van de auteur maken van dit verhaal een logisch geheel. Dan komt de lezer erachter dat datgene waar de een zijn of haar schouders ophaalt voor de ander een levensdoel kan zijn. En dat een klein vergeten detail de zintuigen op scherp zet. En is het verhaal compleet en op het eind verrassend voor iedereen.
De opgraving is een boek waarin de lezer ervaart hoe belangrijk het is dat de auteur gedegen onderzoek doet naar het verleden maar ook naar hoe kleine details het verhaal compleet kunnen maken.
De opgraving gaat over, zoals de titel eigenlijk al doet vermoeden, een opgraving. In Vianen wordt bij de doortrekken van de gracht een begraafplaats ontdekt. Anouk, die naast archeoloog ook fysisch antropoloog is wordt ingeschakeld om de lichamen te onderzoeken.
Daarna volgt een verhaal over het wel en wee rondom een archeologische opgraving. De lezer wordt echt meegenomen met de ontdekkingen en voelt de spanning die Anouk en haar collega’s voelen. Die spanning wordt enorm verhoogd als een man uit Vianen, lid van de historische vereniging ineens erg vreemd gedrag gaat vertonen en er alles aan doet om de opgraving te vertragen. Anouk, die ondertussen ook steeds meer gevoel gaat krijgen voor haar collega Cas legt deze link later dan de lezer waardoor de spanning enorm toeneemt.
Als dan ook het verhaal van het ontstaan van de begraafplaats wordt toegevoegd aan dit geheel is het boek compleet. De lezer verveelt zich geen moment.
Het bijzondere is dat het ene verhaal, van Anouk en haar collega’s in het heden wordt geschreven en het verhaal van Bert, de man uit Vianen steeds een stapje vooruit gaat vanuit het verleden. Er zijn genoeg personages die de opgravingen tegen willen houden. Maar waarom?
Alles speelt zich af in het heerlijke Hollandse winterweer wat voor de sfeer van het verhaal een bepalende factor is.
De personages hebben ieder hun eigen karaktertrekken die door kleine voorbeelden goed naar voren komen. En die maken ook het verschil tussen deze mensen, ze komen als het ware van het papier af. Dat is ook te danken aan natuurlijke en sterke dialogen die goed beschreven zijn door Verweij. Het verdriet omdat het leven anders loopt dan ander, relaties die anders vormgegeven worden en contacten die worden verbroken. Maar ook een woonplaats waar men elkaar aardig goed kent en lijkt te kunnen begrijpen tot op zekere hoogte zorgen ervoor dat het verhaal wel blijft hangen.
Verweij laat zich echt zien als een thriller auteur die de accenten van een verhaal op de juiste plek zet.
Anouk en de mensen van de historische vereniging buigen zich over een vrij onbekende geschiedenis en dat heeft Verweij ook goed gedaan. Gedegen onderzoek van de auteur maken van dit verhaal een logisch geheel. Dan komt de lezer erachter dat datgene waar de een zijn of haar schouders ophaalt voor de ander een levensdoel kan zijn. En dat een klein vergeten detail de zintuigen op scherp zet. En is het verhaal compleet en op het eind verrassend voor iedereen.
De opgraving is een boek waarin de lezer ervaart hoe belangrijk het is dat de auteur gedegen onderzoek doet naar het verleden maar ook naar hoe kleine details het verhaal compleet kunnen maken.
2
Reageer op deze recensie
