Lezersrecensie
In De Tuinen van licht komt de geschiedenis tot leven.
Deze recensie verscheen als gastrecensie op de pagina Passie voor boeken.
Van Els Launspach verschenen de romans Messire, Richard Revisited, Jonker en Maîtresse van Oranje. Na haar studie kunstgeschiedenis en theaterwetenschap werkte ze in het theater, en publiceerde ze essays over toneel en film.
De weduwnaar Matthieu vindt notities van zijn overleden vrouw en hij besluit haar boek over Pierre, een jongeman uit de zeventiende eeuw zelf af te schrijven. De lezer wordt daarna meegenomen naar het Frankrijk, België en Nederland van de zeventiende eeuw waar de tuinen waar hij nadat hij als soldaat in de tachtig jarige oorlog meegevochten heeft verder gaat als hovenier en zich met zijn vrouw richt op de tuinen van Honselaarsdijk en de ontwikkeling van de toen kostbare tulpen.
“Zo is het, families zijn net wortelstelsels. Ze groeien alle kanten uit; knokig, met onvoorspelbare verbindingen. Daar krijgt Pierre nog last mee.”
De Tuinen van licht begint met het verhaal van Matthieu en het komt een beetje onduidelijk over. Dat komt omdat er vooral gedachten worden gedeeld van een man in rouw. Dit is kenmerkend voor de schrijfstijl van Launspach. De eerste hoofdstukken lezen dus een beetje als een toneelstuk met dialogen en gedachten. Eenmaal verder in het boek komt er meer structuur in het geheel. Het verdriet van de weduwnaar wordt verwerkt doordat hij zich richt op het boek dat zijn vrouw niet af kon maken. Hij besluit om dat te doen en heel af en toe komt hij met zijn gedachten terug in het boek.
Het boek gaat over Pierre die in de zeventiende eeuw die door zijn grootvader naar Parijs wordt gestuurd om opgeleid te worden als hovenier zodat niemand erachter zal komen dat hij zijn buitenechtelijke kleinzoon is. In Pierres levensverhaal komen verschillende geschiedenisverhalen langs en wordt de aandacht gevestigd op de ontwikkeling van de tuinen en de tulpenhandel in Nederland en Frankrijk. Maar er is ook veel aandacht voor zijn persoonlijke ontwikkeling.
De schrijfstijl is bijna lyrisch te noemen, sommige zinnen lijken wel uit een gedicht te komen. Er wordt veel gebruik gemaakt van korte dialogen en Launspach laat hierin een duidelijk onderscheid tussen de mensen van toen en van nu. Het verdriet van de weduwnaar wordt verwerkt doordat hij zich richt op verhalen uit het verleden. Hij schrijft het verhaal van zijn overleden vrouw af. Er is meer duidelijkheid over de personen, hun karakters en de situaties waarin ze terecht komen. De getekende tulpen bij de bepaalde alinea’s helpen hier wel bij.
Het boek bevat lange hoofdstukken die door de titel aangeven waar het verhaal zich op dat moment afspeelt. En als verrassing zijn er her en der QR codes aanwezig die echt een meerwaarde hebben voor de liefhebber van afbeeldingen uit de geschiedenis.
In De Tuinen van licht komt de geschiedenis tot leven.
Van Els Launspach verschenen de romans Messire, Richard Revisited, Jonker en Maîtresse van Oranje. Na haar studie kunstgeschiedenis en theaterwetenschap werkte ze in het theater, en publiceerde ze essays over toneel en film.
De weduwnaar Matthieu vindt notities van zijn overleden vrouw en hij besluit haar boek over Pierre, een jongeman uit de zeventiende eeuw zelf af te schrijven. De lezer wordt daarna meegenomen naar het Frankrijk, België en Nederland van de zeventiende eeuw waar de tuinen waar hij nadat hij als soldaat in de tachtig jarige oorlog meegevochten heeft verder gaat als hovenier en zich met zijn vrouw richt op de tuinen van Honselaarsdijk en de ontwikkeling van de toen kostbare tulpen.
“Zo is het, families zijn net wortelstelsels. Ze groeien alle kanten uit; knokig, met onvoorspelbare verbindingen. Daar krijgt Pierre nog last mee.”
De Tuinen van licht begint met het verhaal van Matthieu en het komt een beetje onduidelijk over. Dat komt omdat er vooral gedachten worden gedeeld van een man in rouw. Dit is kenmerkend voor de schrijfstijl van Launspach. De eerste hoofdstukken lezen dus een beetje als een toneelstuk met dialogen en gedachten. Eenmaal verder in het boek komt er meer structuur in het geheel. Het verdriet van de weduwnaar wordt verwerkt doordat hij zich richt op het boek dat zijn vrouw niet af kon maken. Hij besluit om dat te doen en heel af en toe komt hij met zijn gedachten terug in het boek.
Het boek gaat over Pierre die in de zeventiende eeuw die door zijn grootvader naar Parijs wordt gestuurd om opgeleid te worden als hovenier zodat niemand erachter zal komen dat hij zijn buitenechtelijke kleinzoon is. In Pierres levensverhaal komen verschillende geschiedenisverhalen langs en wordt de aandacht gevestigd op de ontwikkeling van de tuinen en de tulpenhandel in Nederland en Frankrijk. Maar er is ook veel aandacht voor zijn persoonlijke ontwikkeling.
De schrijfstijl is bijna lyrisch te noemen, sommige zinnen lijken wel uit een gedicht te komen. Er wordt veel gebruik gemaakt van korte dialogen en Launspach laat hierin een duidelijk onderscheid tussen de mensen van toen en van nu. Het verdriet van de weduwnaar wordt verwerkt doordat hij zich richt op verhalen uit het verleden. Hij schrijft het verhaal van zijn overleden vrouw af. Er is meer duidelijkheid over de personen, hun karakters en de situaties waarin ze terecht komen. De getekende tulpen bij de bepaalde alinea’s helpen hier wel bij.
Het boek bevat lange hoofdstukken die door de titel aangeven waar het verhaal zich op dat moment afspeelt. En als verrassing zijn er her en der QR codes aanwezig die echt een meerwaarde hebben voor de liefhebber van afbeeldingen uit de geschiedenis.
In De Tuinen van licht komt de geschiedenis tot leven.
1
Reageer op deze recensie
