Het blauwe uur is een filmisch geschreven thriller met veel aandacht voor de setting en de personages.

Paula Hawkins is een Britse auteur die sinds het verschijnen van Het meisje in de trein in 2015 een hele grote groep fans heeft. Het boek werd verfilmd met Emily Blunt in de hoofdrol. Daarna schreef ze In het water en Een langzaam smeulend vuur. Als het Tate Modern museum een tentoonstelling wijdt aan de overleden kunstenares Vanessa Chapman ontdekt een van de bezoekers dat het geen bot van een dier is dat in het kunstwerk verwerkt is, maar van een mens. Om een schandaal te voorkomen gaat James Becker, kunstkenner en fan van Chapman naar het eiland waar een vriendin van de kunstenares, Grace Haswell nog verblijft. Samen zoeken ze door de verhalen uit het verleden naar antwoorden en naar de rest van de collectie waar het museum recht op heeft.

Hawkins heeft voor deze thriller weer een duistere sfeer gekozen, het beklemmende van een eiland dat alleen tijdens het blauwe uur via een smalle weg benaderd of verlaten kan worden. Het ruige Schotse weer en de grillen van twee vrouwen die samen op een eiland woonden maken het helemaal af. James Becker is een groot fan en hier zit ook een heel verhaal aan vast wat de setting van het geheel wat breder maakt. Het speelt zich niet alleen op dat ene eiland af. De scènes zijn bijna filmisch beschreven en er lijkt zich hier al een hele spannende film af te spelen. Mooie dialogen die goed weergegeven zijn zorgen voor een onderlinge spanning die het hele boek vastgehouden wordt.

De personages zijn allemaal heel zorgvuldig gekozen en op het juiste moment worden er details prijsgegeven uit de levens van de drie personen waar dit verhaal om draait. Daardoor lijkt er meer diepgang in het verhaal te zitten en er lijkt echt research te zijn gedaan naar de kunstwereld en alles hieromheen. Tijdens het lezen is het wel vaak schakelen van het heden naar brieven en verhalen uit het verleden om alle details van de uiteindelijke plot te kunnen begrijpen. De aandacht moet er echt bij gehouden worden om de kern van het verhaal vast te houden. Het wordt dan steeds meer een psychologisch verhaal waarin gedrag beschreven en begrepen dient te worden. Midden in het boek lijkt Hawkins toch wat regelmatiger af te dwalen en het boek leest dus meer en meer als een spannende roman. De plot is goed uitgewerkt en laat een geschokte lezer achter, het was niet onverwacht maar is wel goed beschreven.
Gelezen en geschreven voor vrouwenthrillers,nl