Lezersrecensie
Prachtige familieroman over hoe oorlogservaringen generaties lang door kunnen werken.
Dit is de veertigste roman van Thea Zoeteman. Ze begon als twintiger met het boek Zorgen om Olga, Won de Valentijnprijs in 2015 met haar roman De verloren zoon en schrijft al een aantal jaren boeken voor de romanserie van Zomer en Keuning.
In Het geheim van mijn moeder vraagt Fleur zich af waarom haar zusje wel spullen uit de Tweede Wereldoorlog mee mag nemen naar school en zij tien jaar eerder niet. Haar moeder kan ze het niet meer vragen, die is overleden maar de reacties van haar vader en andere familieleden zorgen ervoor dat ze meer wil weten over de familie van haar moeder. Uiteindelijk krijgt ze het dagboek van haar moeder in handen……
Het boek begint zoals familieromans vaker beginnen, in een gemoedelijke sfeer wordt uitgelegd hoe een familie is samengesteld. Fleur voelt zich prima in het gezin waarin ze nu opgroeit, ze leert een aardige man kennen en het leven lijkt haar gangetje te gaan. Totdat een kleine gebeurtenis luiken opent die dicht waren. Uiteindelijk krijgt ze het dagboek van haar moeder en ze begint met lezen….
De lezer leest samen met Fleur in het dagboek van haar moeder. Het verschil in deze verhalen is heel mooi in een bijzonder lay-out gevat. Daarna moet ze een weg vinden in het verwerken van en omgaan met wat ze gelezen heeft.
Het geheim van mijn moeder bevat een verhaal dat zich in drie decennia afspeelt en een duidelijk verschil laat merken in hoe mensen met de verhalen uit de Tweede Wereldoorlog omgingen in de jaren veertig, zeventig en tachtig.
Het wordt zeer gewaardeerd dat Zoeteman door subtiele details laat weten in welk jaar het verhaal zich afspeelt zonder dat ze daarin teveel voorbeelden aangeeft zoals vaker gebeurt in romans die zich in het verleden afspelen.
Zoeteman laat duidelijk zien hoe mensen na de oorlog hun ervaringen verwerkten, hoe mensen in de jaren zeventig er nog steeds niet graag over spraken en hoe er in de jaren tachtig meer ruimte kwam voor de verhalen.
Dat is fijn als jouw familie helden waren maar wat als dat niet zo is….
Het is een indrukwekkend verhaal dat goed aangeeft hoe ervaringen uit de oorlog generaties door kunnen werken, Schaamtegevoel en onzekerheid dreunen generaties door. Het enige dat gemist werd was een nawoord want waardoor werd Zoeteman geïnspireerd voor dit verhaal?
Naast alle zwaardere thema’s is het ook gewoon een heel mooie roman over een ontluikende liefde waar echt van genoten kan worden. En dat maakt van dit boek een mooi en compleet verhaal, prima passend in een herdenkingsjaar als deze.
In Het geheim van mijn moeder vraagt Fleur zich af waarom haar zusje wel spullen uit de Tweede Wereldoorlog mee mag nemen naar school en zij tien jaar eerder niet. Haar moeder kan ze het niet meer vragen, die is overleden maar de reacties van haar vader en andere familieleden zorgen ervoor dat ze meer wil weten over de familie van haar moeder. Uiteindelijk krijgt ze het dagboek van haar moeder in handen……
Het boek begint zoals familieromans vaker beginnen, in een gemoedelijke sfeer wordt uitgelegd hoe een familie is samengesteld. Fleur voelt zich prima in het gezin waarin ze nu opgroeit, ze leert een aardige man kennen en het leven lijkt haar gangetje te gaan. Totdat een kleine gebeurtenis luiken opent die dicht waren. Uiteindelijk krijgt ze het dagboek van haar moeder en ze begint met lezen….
De lezer leest samen met Fleur in het dagboek van haar moeder. Het verschil in deze verhalen is heel mooi in een bijzonder lay-out gevat. Daarna moet ze een weg vinden in het verwerken van en omgaan met wat ze gelezen heeft.
Het geheim van mijn moeder bevat een verhaal dat zich in drie decennia afspeelt en een duidelijk verschil laat merken in hoe mensen met de verhalen uit de Tweede Wereldoorlog omgingen in de jaren veertig, zeventig en tachtig.
Het wordt zeer gewaardeerd dat Zoeteman door subtiele details laat weten in welk jaar het verhaal zich afspeelt zonder dat ze daarin teveel voorbeelden aangeeft zoals vaker gebeurt in romans die zich in het verleden afspelen.
Zoeteman laat duidelijk zien hoe mensen na de oorlog hun ervaringen verwerkten, hoe mensen in de jaren zeventig er nog steeds niet graag over spraken en hoe er in de jaren tachtig meer ruimte kwam voor de verhalen.
Dat is fijn als jouw familie helden waren maar wat als dat niet zo is….
Het is een indrukwekkend verhaal dat goed aangeeft hoe ervaringen uit de oorlog generaties door kunnen werken, Schaamtegevoel en onzekerheid dreunen generaties door. Het enige dat gemist werd was een nawoord want waardoor werd Zoeteman geïnspireerd voor dit verhaal?
Naast alle zwaardere thema’s is het ook gewoon een heel mooie roman over een ontluikende liefde waar echt van genoten kan worden. En dat maakt van dit boek een mooi en compleet verhaal, prima passend in een herdenkingsjaar als deze.
1
Reageer op deze recensie