Het is een boek met eerlijke verhalen uit de praktijk met een vleugje humor en veel stof om over na te denken

Ik mocht dit boek lezen en recenseren voor het review team van de uitgeverij.

Lieke Hester Lieke Hester is hoofdagent bij de politie in het centrum van Amsterdam. Ze was te zien in het programma Bureau Burgwallen en spreekt zich actief uit tegen geweld tegen hulpverleners. Daarnaast heeft ze haar eigen blog, @liekeschrijft waarop ze regelmatig verslag doet van situaties die ze als agent meemaakt.
Eerder schreef ze het boek Het kan ook nooit normaal.

De titel komt terug in een van de verhalen waarin het Lieke Hester moeilijk wordt gemaakt om haar vak goed uit te voeren als gevolg van regeltjes en acties van mensen waar ze mee te maken krijgt. Ongelooflijk dat dit de talkshow tafels niet heeft gehaald.

Tijdens het lezen van de inhoudsopgave zijn de verwachtingen hoog gespannen, waar zou de titel Niet doen! Smeerlap of De knapste man die ik ooit gereanimeerd heb over gaan? Het maakt nieuwsgierig naar de verhalen…..

Het voorwoord maakt daarna indruk en de auteur geeft zichzelf dan al erg bloot.
Wat knap om daarmee te beginnen! Het nodigt uit tot verder lezen.
In dit boek deelt Hester weer haar dagelijkse gebeurtenissen die ze meemaakt als politieagente in onze hoofdstad. Het zijn hele gewone verhalen vol bijzondere details. Achter een mooie voordeur of een goed geklede man kan een triest verhaal zitten waar niemand wat van weet.

Ze maakt er geen mooi verhaal van en spaart zichzelf en haar collega’s ook niet. Ze neemt de lezer mee met mooie momenten maar ook tijdens de zgn paarse krokodil situaties die iedereen wel zal herkennen.
Er komt een heel palet aan thema’s voorbij; van alcoholmisbruik tot zelfmoord, van social media tot collegialiteit. En regels heel veel regels. En elke keer moet ze er weer professioneel mee om kunnen gaan.

Het contact met de mensen in de buurt waar ze werkt is laagdrempelig, bevat humor en respect voor elkaar. Lieke is eerlijk en direct en dat lijkt gewaardeerd te worden door de mensen. Empathie, is hierbij een eigenschap dat onmisbaar is.
De serieuze noot zit meer in de tekorten bij de politie en het geweld dat ze tijdens het werk tegenkomt.

“je moet nog intekenen Liek, zegt Mandy.’’ Ik moest een struisvogel vangen,’ roep ik”

Lieke Hester weet met dit boek te raken en drukt lezers met de neus op de feiten. Niets ver van mijn bed show maar gewoon om de hoek of bij jou kan er ineens iets gebeuren. Ze beschrijft alles niet om mensen bang te maken maar werkt aan bewustwording bij mensen met de hoop dat ze naar elkaar om zullen gaan kijken.
Een blik in het leven van een vrouw in een uniform.
Hester schrijft openhartig en vlot en voor het beseft wordt is daar het laatste verhaal alweer. Zo jammer! Nu maar hopen dat Lieke het politievak nooit vaarwel zal zeggen en dat er een derde boek komt.

Dit boek zou op de verplichte leeslijsten in het onderwijs moeten staan.
Het is een boek met eerlijke verhalen uit de praktijk met een vleugje humor en veel stof om over na te denken.