Het boek leest als een reisgids langs de verschillende fasen van rouw in hun persoonlijke situatie

Marieke van Lierop (in het boek Marieke25 genoemd) is spreker, dagvoorzitter en trouwambtenaar.
Marieke Foppen (in het boek Marieke30 genoemd) heeft in de verslavingszorg van het Leger des Heils gewerkt.
De beide auteurs hebben in 2017 hun partner verloren door zelfdoding. Ze schreven dit boek met hulp van enkele experts op het gebied van rouwverwerking en is geschreven met medewerking van 113 zelfmoordpreventie.

Samen stonden ze aan het begin van Widowchicks. Op dit Instagram account schrijven ze over hun leven en facilitairen ze herkenning en ontmoeting tijdens het organiseren van evenementen die ze organiseren.
En nu is er dit boek.

Het boek leest als een reisgids langs de verschillende fasen van rouw in hun persoonlijke situatie. Ze laten hierbij deskundigen aan het woord die door hun werk met deze thema’s te maken hebben. Ze gaan in gesprek gaat met elkaar over wat hun is overkomen en wat er daarna gebeurde. De herkenning tussen beiden is voelbaar. Een zeer persoonlijk verhaal dat de lezer zeker zal raken. Dat kan echt niet anders.
De rol van de auteurs verandert bijna van onbekenden naar bekenden van de lezer. Ze vertellen hun hele verhaal, en maken daarbij ook gebruik van de kunst van het weglaten, zij hebben ook niet alle puzzelstukjes gevonden. Het zijn geen verhalen vol huilbuien, woede en verdriet maar er is zelfs ruimte voor een stukje humor en relativering.

“De dood maakt dat we het gemopper over het huishouden, de ongewassen kleding op de overloop en de slapeloze nachten plots hartstochtelijk kunnen missen.”

Hun schrijfstijl is heel mooi, ze maken soms gebruik van de kunst van het weglaten en dan toch het hele verhaal vertellen is een hele kunst. Ze lijken soms een klein afstandje te nemen van alles en stellen zichzelf (en de lezer) ook wel eens een vraag als “Mag ik nog gelukkig zijn?” Ze hebben allebei schrijftalent.

Ze maken het boek beter leesbaar door zichzelf afkortingen te geven, om verwarring te voorkomen en dat bestaat uit hun naam en de leeftijd waarop ze weduwe werden. Het besef dat deze vrouwen echt jong waren toen hun partner overleed dringt dan nog meer door tot de lezer,
Door de onderwerpen die besproken worden in verschillende hoofdstukken te verdelen met een duidelijke indeling wordt er voor eens stuk rust en overzicht gezorgd.
Tijdens het lezen blijkt dat de dames de inleidingen zelf hebben gelezen en dat ze daar ook over nadenken en erop reageren.
Er komen ook tips voorbij; hoe zoek je hulp, hoe vier je de eerste vierdagen zonder hem? En wat doe je als je in een nieuwe rollercoaster terechtkomt? Want het leven gaat door.

Dit boek geeft duidelijke handvaten voor de mensen die met deze onderwerpen te maken hebben. In hun priveleven maar ook tijdens jouw werk. De medewerking van anderen, de deskundigen geeft veel meerwaarde aan het boek.

De verwachting was dat er na het lezen van het boek verdriet zou zijn. De tranen waren er wel tijdens het lezen maar na het lezen is er een gevoel van kalmte en hoop achtergebleven. Ze kletsen ook echt tot aan de allerlaatste pagina door alsof ze nog lang niet uitgepraat zijn. Wat heerlijk dat ze zo’n steun aan elkaar hebben.

Het boek eindigt met een lijst met boeken over het thema voor de lezers die hier meer over lezen. Samen met een stuk verantwoording geeft dit het boek een logische afronding van dit verhaal.