Lezersrecensie
Dit is een boek dat je af en toe even opzij moet leggen, juist omdat je van tevoren al weet hoe het af zal lopen
Bij de beelden die nu weer op tv verschijnen schieten de tranen in mijn ogen en het verhaal komt nog meer binnen dan de afgelopen tien jaar. Ik heb namelijk de afgelopen week het boek Meneer Bart van Joost Schijns gelezen. Een boek voor kinderen vanaf 11 jaar maar zeker geschikt voor iedereen.
Joost Schijns was een collega van Bart Lambregts, de meester van Sanne uit het boek. Ze werkten samen op basisschool De klimroos. Totdat Bart en zijn vriendin omkwamen bij MH17. Door het overlijden van zijn collega werd Schijns gemotiveerd om zijn droom als auteur waar te maken. Hij schreef al in 2020 het jeugdboek In het spoor van de legende. Schijns besloot het verhaal van Bart te vertellen, over zijn schooljaar met een hele pittige klas en ook over hoe ze de gebeurtenissen van 17 juni 2014 met de leerkrachten en leerlingen van de school hebben verwerkt.
Dat lees je in de eerste hoofdstukken maar vooral in de laatste hoofdstukken.
Het laatste jaar van de basisschool, Sanne heeft er gemengde gevoelens over. Ze zit namelijk in een pittige klas waar een aantal leerlingen het niet kunnen laten om anderen uit te dagen of te pesten, feestjes te verpesten en de sfeer wordt er tijdens dat laatste schooljaar niet beter op. Meneer Bart maakt echter veel goed.
De lezer volgt de avonturen van Sanne en haar klasgenoten met gemengde gevoelens omdat de tijd doortikt, aangegeven door hoofdstukken die met hulp van een lettertang de datum aangeven. Een jaar met leuke en minder leuke momenten, oefenen voor de musical en voorbereiden op de CITO. Een gewoon jaar eigenlijk, maar ook een jaar met veel confrontaties in een pittige klas.
Na het schooljaar besluit Bart met zijn vriendin om een mooie reis te maken naar Australie, Sanne heeft daar namelijk heel mooi over verteld tijdens haar spreekbeurt….
“ Een extra nieuwsuitzending in verband met een neergestort vliegtuig boven Oekraïne. Op tv schoten echter nog steeds de beelden van wielrenners voorbij.”
Joost Schijns heeft een boeiend fictief verhaal geschreven met zijn collega Bart in een van de bijrollen samen met de leerlingen van zijn klas. Dat heeft hij gedaan door er gebeurtenissen aan toe te voegen en de naam van de school te veranderen.
Het gaat namelijk niet alleen over 17 juli 2014 maar deze gebeurtenissen hangen als een dreigende wolk boven het verhaal. Hij voegt namelijk nog een aantal onderwerpen toe, het is een eerlijk verhaal dat vertelt over dat een baan in het onderwijs echt heel pittig kan zijn, pesterijen in vele vormen plaatsvinden in de klas maar ook buiten, op het schoolplein. Hij vertelt over vriendschappen en verliefdheden zoals die voor kinderen uit groep acht dagelijks gebeuren. Bart wordt geportretteerd als een leuke meester die de beste bedoelingen heeft voor zijn leerlingen maar die ook gewoon mens is en grenzen heeft aan wat hij kan.
Het verhaal stopt niet op 17 juli 2014 maar het verhaal gaat door want het nieuws druppelt binnen, de klas zoekt elkaar op en proberen het samen met ouders en leraren te begrijpen in de maanden na MH17 maar ook jaren erna. Het is een boek over rouwverwerking, onbegrijpelijke gebeurtenissen een plekje geven en daar vorm aan geven. Schijns heeft dit verhaal met rust en respect aan het papier toevertrouwd. Hij verwoordt precies wat er nu tijdens journaals en documentaires over MH17 wordt verteld. Het gaat nooit voorbij. De verhalen moeten verteld worden en dat heeft Joost Schijns heel mooi gedaan.
Het verhaal en de schrijfstijl van Schijns doen in eerste instantie denken aan het boek Achtste groepers huilen niet, van Jacques Vriens. De open en eerlijke schrijfstijl maakt het lezen van dit verhaal heel prettig voor jong en oud.
Dit is een boek dat je af en toe even opzij moet leggen, juist omdat je van tevoren al weet hoe het af zal lopen. Ik hoop echt dat het MH17- centrum er komt en dat dit boek dan een speciale plek zal krijgen in dat centrum.
Joost Schijns was een collega van Bart Lambregts, de meester van Sanne uit het boek. Ze werkten samen op basisschool De klimroos. Totdat Bart en zijn vriendin omkwamen bij MH17. Door het overlijden van zijn collega werd Schijns gemotiveerd om zijn droom als auteur waar te maken. Hij schreef al in 2020 het jeugdboek In het spoor van de legende. Schijns besloot het verhaal van Bart te vertellen, over zijn schooljaar met een hele pittige klas en ook over hoe ze de gebeurtenissen van 17 juni 2014 met de leerkrachten en leerlingen van de school hebben verwerkt.
Dat lees je in de eerste hoofdstukken maar vooral in de laatste hoofdstukken.
Het laatste jaar van de basisschool, Sanne heeft er gemengde gevoelens over. Ze zit namelijk in een pittige klas waar een aantal leerlingen het niet kunnen laten om anderen uit te dagen of te pesten, feestjes te verpesten en de sfeer wordt er tijdens dat laatste schooljaar niet beter op. Meneer Bart maakt echter veel goed.
De lezer volgt de avonturen van Sanne en haar klasgenoten met gemengde gevoelens omdat de tijd doortikt, aangegeven door hoofdstukken die met hulp van een lettertang de datum aangeven. Een jaar met leuke en minder leuke momenten, oefenen voor de musical en voorbereiden op de CITO. Een gewoon jaar eigenlijk, maar ook een jaar met veel confrontaties in een pittige klas.
Na het schooljaar besluit Bart met zijn vriendin om een mooie reis te maken naar Australie, Sanne heeft daar namelijk heel mooi over verteld tijdens haar spreekbeurt….
“ Een extra nieuwsuitzending in verband met een neergestort vliegtuig boven Oekraïne. Op tv schoten echter nog steeds de beelden van wielrenners voorbij.”
Joost Schijns heeft een boeiend fictief verhaal geschreven met zijn collega Bart in een van de bijrollen samen met de leerlingen van zijn klas. Dat heeft hij gedaan door er gebeurtenissen aan toe te voegen en de naam van de school te veranderen.
Het gaat namelijk niet alleen over 17 juli 2014 maar deze gebeurtenissen hangen als een dreigende wolk boven het verhaal. Hij voegt namelijk nog een aantal onderwerpen toe, het is een eerlijk verhaal dat vertelt over dat een baan in het onderwijs echt heel pittig kan zijn, pesterijen in vele vormen plaatsvinden in de klas maar ook buiten, op het schoolplein. Hij vertelt over vriendschappen en verliefdheden zoals die voor kinderen uit groep acht dagelijks gebeuren. Bart wordt geportretteerd als een leuke meester die de beste bedoelingen heeft voor zijn leerlingen maar die ook gewoon mens is en grenzen heeft aan wat hij kan.
Het verhaal stopt niet op 17 juli 2014 maar het verhaal gaat door want het nieuws druppelt binnen, de klas zoekt elkaar op en proberen het samen met ouders en leraren te begrijpen in de maanden na MH17 maar ook jaren erna. Het is een boek over rouwverwerking, onbegrijpelijke gebeurtenissen een plekje geven en daar vorm aan geven. Schijns heeft dit verhaal met rust en respect aan het papier toevertrouwd. Hij verwoordt precies wat er nu tijdens journaals en documentaires over MH17 wordt verteld. Het gaat nooit voorbij. De verhalen moeten verteld worden en dat heeft Joost Schijns heel mooi gedaan.
Het verhaal en de schrijfstijl van Schijns doen in eerste instantie denken aan het boek Achtste groepers huilen niet, van Jacques Vriens. De open en eerlijke schrijfstijl maakt het lezen van dit verhaal heel prettig voor jong en oud.
Dit is een boek dat je af en toe even opzij moet leggen, juist omdat je van tevoren al weet hoe het af zal lopen. Ik hoop echt dat het MH17- centrum er komt en dat dit boek dan een speciale plek zal krijgen in dat centrum.
1
Reageer op deze recensie