Aangrijpend en ontroerend maar door de fijne schrijfstijl van Verburg erg toegankelijk om te lezen. Een boek dat zowel pittig als troostend kan worden ervaren.

Augusta Verburg schreef een elftal kinderen jeugdboeken, twee titels voor volwassenen, columns, korte verhalen en filmscripts.
Naast schrijven begeleidde ze tot voor kort transformatietrajecten met als specialiteit persoonlijke ontwikkeling.

Deze roman heeft een hele rustige grijze cover en die kleur past precies bij het verhaal van Freek en Lotte. Zij hebben een relatie met elkaar en houden intens van elkaar maar als er bij Lotte het vermoeden komt dat Freek niet zomaar wat vergeetachtig wordt gaan ze beiden een moeilijke maar ook bijzondere tijd tegemoet.

De schrijfstijl van Verburg is poëtisch te noemen maar doordat ze ook de praktische problemen van Lotte en Freek blijft benoemen blijft het verhaal met twee benen op de grond staan.
Wat heel erg mooi is, zijn de bijzondere uitspraken die Lotte doet als ze haar geliefde achteruit ziet gaan.

“Maar met Freek die er fysiek nog wel is, maar in de geest niet echt meer, kan ik geen kant op.”

Door het verhaal van twee kanten te belichten wordt het een hele bijzondere roman die verschillende mensen aan zal spreken.
Aan de ene kant Freek met zijn eigen worstelingen in relaties. Zijn blik hierop is verstoord door gebeurtenissen uit zijn jeugd, daarnaast vindt hij het moeilijk om te gaan met hoe Lotte relaties ervaart. En de ziekte Alzheimer geeft voor hem en zijn naasten een wisselend beeld met goede en slechte dagen wat het ongrijpbaar maakt voor iedereen.
Aan de andere kant is er Lotte die onvoorwaardelijke liefde laat zien, alle drempels weg wil nemen voor Freek De moeilijkheden die ze als koppel tegenkomen worden niet achterwege gehouden waardoor het een herkenbaar en emotioneel verhaal is. De gedeeltes die vanuit Lotte zijn beschreven zijn zachter weergegeven, door een schuin lettertype te gebruiken, maar ook zachter van toon. Een mooie manier om het verschil tussen deze twee mensen weer te geven.
De, intens beschreven en vaak eenzame, zoektocht naar de juiste diagnose, goede opvang en een oplossing voor later is pittig én troostend om te lezen voor mensen die eerder in een soortgelijke situatie zaten.
Het beeld van het verhaal wordt breder als de kinderen van Freek ook doorkrijgen dat hun vader achteruitgaat, met oplossingen komen die laten zien dat ze de situatie niet begrijpen en een omgeving die heel erg aan de wensen van Freek voorbij gaan.

Voltooidheden is aangrijpend en ontroerend maar door de fijne schrijfstijl van Verburg erg toegankelijk om te lezen. Een boek dat zowel pittig als troostend kan worden ervaren.