Een boek dat de lezer lang bij zal blijven.

Naghmeh Abedini Panahi is spreker, bijbelleraar en directeur van de Tahrir Alnisa Foundation (TAF) een organisatie die misbruikte vrouwen helpt ontsnappen uit en herstellen van religieus gemotiveerd geweld. Dit is haar verhaal.

Een verhaal waarin een verhaal over Hoop, Geloof en Liefde op een bijzondere wijze aan het papier is toevertrouwd.

Naghmeh groeit op in het land Iran voor en na de revolutie, net voor de revolutie geboren weet ze precies het verschil voor (met name) de vrouwen aan te geven en dat wordt ook in foto’s van het fotokatern heel duidelijk. Haar jeugd wordt geregeerd door angst voor de nieuwe machthebber en toch praat ze vol respect over hen. Zij en haar tweelingbroer horen het eerst over Jezus en nadat de familie naar Amerika vlucht wordt ze Christen. Haar geloof leidt haar echter weer terug naar Iran, Dan leert ze Saeed kennen. een charismatische predikant van de Iraanse ondergrondse kerk maar het huwelijk met hem is geen gelukkig huwelijk. Saeed is duidelijk een narcist en geweld is aan de orde van de dag. Ze wil haar verhaal delen maar er zijn weinig mensen die haar geloven. Uiteindelijk zet Naghmeh zich in voor vrouwen die in dezelfde situatie zitten en richt ze de TAF op.

“Er zat iets mis wat dieper ging, al kon ik er niet precies de vinger op leggen”

Het boek bevat eigenlijk meerdere verhalen ineen, in het begin het verhaal van een jong meisje dat opgroeit in het Iran. Met duidelijke voorbeelden uit haar gezin geeft ze aan wat de invloed is van de revolutie van 1980.
Het volgende thema is het verhaal dat zij en haar broer Christen worden, eerst al door een onverwacht radiobericht en later via een oom. Haar ouders zijn eerst woedend en daarna kiezen zij ook voor God. Ze laat heel mooi zien wat de gevolgen zijn als ze jaren later Iran weer in wil reizen om oa als zendeling en voor haar vader te gaan werken.
Dan is er het verhaal over haar huwelijk, de strijd die ze moet voeren om te overleven, met haar kinderen en de gevolgen van de keuzes die ze moet maken. Gevolgd door het moment van haar mans arrestatie waarbij ze hem toch gaat helpen.
Panahi vertelt alles echt vanuit haarzelf, ze koos voor de ik-vorm en laat ook anderen niet aan het woord. Het is allemaal vanuit haar beleving, passend bij de levensfase waar ze op dat moment in zat.


Wat kan Panahi mooi schrijven! Zo natuurlijk en vol respect maar ook met mooie woorden waarin ze de lezer echt meeneemt in haar leven en haar groei in het Christen zijn. Het rotsvaste vertrouwen in Onze Heer en de teksten uit de Bijbel die er goed bij passen. Echt heel indrukwekkend.

Wat niemand zag, met die titel geeft ze ook de harde waarheid weer, zoveel vrouwen zitten vast in een gewelddadige relatie vol angst en geweld. Zij koos ervoor om nadat ze zelf uit deze situatie kwam, om anderen te helpen en begrip te oogsten voor deze vrouwen. Ontroerd en vol respect voor haar las ik het verhaal en het zal me nog lang bijblijven.

Het boek is zeer geschikt voor liefhebbers van Christelijke non-fictie boeken met een duidelijke boodschap. Ook heel geschikt voor leesclubs en groepen binnen en buiten de kerk. Na het lezen blijft het boek de lezer echt bij en is er genoeg gespreksstof over.