Grootste ontkenner van Holocaust juridisch afgeschoten

Wanneer iemand met de wetenschap van nu de door Hitler gestuurde eliminatie van miljoenen Joden in twijfel trekt, roept dat bij weldenkende mensen een reactie op dat hij of zij maar moet proberen iemand anders voor de gek te houden. En toch ... er zijn ook hoog ontwikkelde geesten die er alles voor over hebben om de Holocaust glashard te ontkennen en er alles voor over hebben om hun antisemitische gevoelens wereldwijd uit te zaaien.

De koploper ervan is de Brit David Irving. Hij gaat zelfs zover schrijvers aan te klagen die zijn ideologie aanvechten. Daar waar de meeste van hen het afdoen met een schouderophalen, pakt Deborah Lipstadt de strijdbijl op. Zij beseft dat de Irvings van deze wereld zelf niet met brandbommen gooien, maar hun woorden gebruiken om anderen ertoe aan te zetten dat wel te doen.

Irving roept de rechter te hulp. Dat moet ie dan maar mooi doen, want het kan immers tot niets anders dan zelfdestructie leiden. Dat doet het uiteindelijk voornamelijk ook, maar dan zijn er inmiddels wel zes jaar verstreken. Voornamelijk, want de Jodenhaters gaan onverdroten voort en laten zich door geen rechter ter wereld het zwijgen opleggen.

De geschiedenis ontkend is de verslaglegging van hetgeen zich in die zes jaar voor de rechtbank afspeelt. In Engeland moet de aangeklaagde zijn of haar gelijk bewijzen. Om dat voor elkaar te boksen moet Lipstadt een immens kapitaal bijeen brengen om daarmee een vloot aan juridische hulpkrachten te betalen. En uiteindelijk is er een nadenkend rechter voor nodig om het ultieme bewijs van geschiedvervalsing te leveren.

Het is onvoorstelbaar hoe Irving zich in ‘geleerde bochten’ wringt om Hitler uit de wind te houden. Hij doet zijn stinkende best om op sluwe wijze details tot hoofdzaak te maken. Door communisten de schuld in de schoenen te schuiven. Met misselijk makende volzinnen. ‘Er zijn meer mensen omgekomen op de achterbank van Edward Kennedy’s auto dan in de gaskamers van Auschwitz’, is er zo één. Voor menigeen een uiting die met opsluiting bestraft zou mogen worden.

Een in het nauw gedreven Irving kan er niet omheen dat de nazi’s in 1938 Interpol naar hun hand zetten en er een instrument in vonden om Jodenvervolging te rechtvaardigen. Hij zou het ’t liefst zelf hebben bedacht.

Dertig strekkende meter aan documenten halen hem uiteindelijk onderuit. Dat hij zoveel energie steekt in zijn zaak, waarin hij zichzelf verdedigt, is het diepste bewijs hoezeer hij in zijn ideologie verstrikt is geraakt. Dan kan het zo maar zijn dat je de geallieerden misdadigheid in de maag splitst die zoveel gruwelijker is dan alles wat zich in en buiten de gaskamers met de Joden afspeelde. Wat niet wegneemt dat de geallieerden ook wreedheid is te verwijten zoals het bombardement op Dresden waarbij circa 30.000 onschuldige burgers het leven lieten. Irving maakt er prompt het tienvoudige van.

Het lukt hem uiteindelijk niet daardoor de focus weg te trekken van de door hem ontkende Holocaust. De rechter prikt door zijn historische verdraaiingen. Een blinde koe ziet het van 50 meter afstand zou je denken. Waar het om gaat is zoiets hard te maken en daarvoor is zes jaar en een groot kapitaal nodig. Lipstadt geeft inzicht in de moeizaamheid die gepaard gaat met het ontrafelen van geschiedvervalsing. Het pleit voor haar dat ze niet alleen de steunbetuigingen het volle pond geeft maar juist ook de minderheid, die slippendragers van antisemitisme. Om daarmee helder te maken dat waakzaamheid geboden blijft. De opstelling van Israel in de Palestijnse kwestie is voor deze groep het voedsel waarmee ze hun ideologie voeden en appelleren aan de massa in de hoop dat gevoel het wint van de ratio.